Zawartość: Dziś jest 15 lutego. Twoje urodziny. Mama, tata i Al Facetimed mnie, bo chcieli, żebym była częścią uroczystości, która obejmowała trzy babeczki oświetlone trzema małymi urodzinowymi świeczkami. Mama zwróciła uwagę, że każda z babeczek reprezentuje 10 lat. Nie trzeba dodawać, że zacząłem płakać z najgłębszej części mojej duszy. Nie jestem do końca pewien dlaczego, ale odkąd odszedłeś, te urodziny były inne niż inne. Oczywiście 30 to znacząca, ale żal i ból powróciły z nawiązką. A może nie jest to właściwe określenie; może nie wróciła, ale przybrała nową formę w nieoczekiwany i nieunikniony sposób. Trwałość twojej śmierci i ciężar twojej długiej nieobecności zbierają swoje żniwo. Wspomnienie niedawno powróciło i od tego czasu jest na czele mojego umysłu. To wspomnienie to noc z 9 marca 2011 roku, dzień twojego ostatniego poranka na ziemi i ostatnia noc przed zamazanym planem pogrzebu i pogrzebu. Przed tym wszystkim, od północy do szóstej rano następnego dnia, siedziałem na kanapie w naszym salonie na dole, który został niedawno przearanżowany, aby pomieścić przytłaczającą liczbę pogrążonych w żałobie gości, i siedziałem w tym samym miejscu przez sześć godzin z rzędu. i błagał o ciebie. Po raz pierwszy poczułem wnętrze moich kości i zobaczyłem dno mojej duszy, i tęskniłem za czymś, czego nie wiedziałem, że kiedykolwiek będę potrzebować. Potrzebowałem twojej fizycznej obecności i bez niej żebyś wrócił, błagałem, żebyś dał mi jakiś znak, prosiłem o wybaczenie za to, że głupio i beztrosko się z tobą kłóciłem ostatnim razem, kiedy cię widziałem, wykrzyknąłem przepraszam, Tak mi przykro, tak bardzo przepraszam mój bracie, mój starszy brat, którego kochałem od pierwszego dnia mojego życia każdą cząstką mojej istoty. Mój brat, mój obrońca. Ciężkość w powietrzu, gęsty i przytłaczający zapach nieustannego strumienia dostarczanych kwiatów, widok niezliczonych garnków wypełnionych nietkniętym jedzeniem, przerażający dźwięk naszego taty, naszego wielkiego, silnego, niezachwianego taty, dyszącego i wołającego o ciebie . Nadal nie wiem, jak przeżył te pierwsze dni. Byłam taka pewna, że ​​tego nie zrobi. Tej ostatniej nocy, zanim zaczęła się wkraczać „nowa rzeczywistość”, kiedy spędziłam czas w salonie, w którym razem dorastaliśmy, gdzie doświadczyliśmy bliskości, szczęścia i kompletnej agonii naszych rodzinnych bólów. Ten sam salon i to samo powietrze, którym oddychaliśmy razem przez lata, ta sama kanapa, którą dzieliliśmy i o którą walczyliśmy, gdy mieliśmy w domu chłopaków i dziewczyny, ten sam dywan, na którym próbowaliśmy i wielokrotnie z sukcesem pokonywać żyjąc w piekle innych. Te same ściany, które trzęsły się od naszych wrzasków i wrzasków w prawdziwym, zgranym stylu rodzeństwa. Okna wychodzące na podwórko, po którym biegaliśmy i wyrzucaliśmy z niego piłki golfowe, nieuchronnie uderzałyby w zaparkowany w pobliżu samochód, na który nie zwracaliśmy uwagi. Kiedy tak siedziałem, a wspomnienia błysnęły tak żywo, jednocześnie zmagając się z wiadomością o twojej śmierci, doświadczyłem czegoś, co określiłbym jako najczystszą formę desperacji. Po raz pierwszy poczułem wnętrze moich kości i zobaczyłem dno mojej duszy, i tęskniłem za czymś, czego nie wiedziałem, że kiedykolwiek będę potrzebować. Potrzebowałem twojej fizycznej obecności i bez niej umarłbym. Musiałem zobaczyć twój uśmiech, musiałem usłyszeć twoje ciężkie obcasy biegające po schodach, musiałem usłyszeć twój głos wołający moje imię „LIV!” tak głośno i gwałtownie jak ty. Chciałem, żebyś wróciła i zacznijmy od nowa, a tym razem się tę noc i te uczucia na nowo. Ta potrzeba i całkowita, zupełna desperacja. Zastanawiam się, czy to znowu bulgocze, bo teraz wiem, naprawdę wiem, że cię nie ma. Po tylu godzinach, dniach, tygodniach i miesiącach, a teraz latach naprawdę nie wracasz, prawda? Ta nowo odkryta świadomość i walka, aby to ponownie zaakceptować, czasami mnie szokowała i pozostawiała mnie na chwilę sparaliżowaną. Nie mogłem wtedy wiedzieć, że będziesz tak żywy na więcej sposobów, niż wiedziałem, że jest to możliwe. Czas minął i nagle jesteśmy tutaj, na tym, co byłoby ogromnym kamieniem milowym w Twoim życiu i, za kilka tygodni, w piątą rocznicę Twojej śmierci, czuję Ciebie i Twój nieustanny wpływ na moje życie głębiej niż mogłem sobie miałam pojęcia, że ​​tej nocy nie spałam, próbując się z tobą skontaktować, że za pięć lat nadal będziesz mieć tak głęboki wpływ na moje życie: w moich wielkich i małych decyzjach, w moich przeprosinach i w moich propozycjach z mojej perspektywy, nawet w moich związkach. Nie mogłem wtedy wiedzieć, że będziesz tak żywy na więcej sposobów, niż wiedziałem, że jest to możliwe. Świętuję Cię dzisiaj, w Twoje 30. urodziny i każdego dnia. Mój starszy brat. Dziękuję, że przez cały ten czas przebywałeś przy mnie i prowadziłeś mnie na swojej drodze. Mój brat, mój obrońca. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.