72% 2 Minutes to Midnight0-10 Sad But True 11-20 Bad Reputation 21-30 Wild Thing 31-40 Satisfaction 41-50 Another Brick in the Wall 51-60 Proud Mary 61-70 Highway to Hell 71-80 2 Minutes to Midnight 81-90 Ace of Spades 91-100 Master of Puppets PIERWSZE WRAŻENIE (EchoBartosz)8 INSTRUMENTARIUM (EchoBartosz)7 BRZMIENIE (EchoBartosz)10 REPEAT MODE (EchoBartosz)6 PIERWSZE WRAŻENIE (piotrek-665)5 INSTRUMENTARIUM (piotrek-665)6 BRZMIENIE (piotrek-665)10 REPEAT MODE (piotrek-665)5 User Ratings (16 Votes) Gdy album taki, jak „Repentless” trafia do tłoczni, już nawet przed przesłuchaniem krążka słuchacze dzielą się na dwa obozy – w każdym z nich jest masa fanów, antyfanów i dezerterów, którzy zmieniają zdanie wraz z każdym rzuconym im na pożarcie internetowym newsem czy muzyczną zajawką. Dziś premiera najnowszego krążka Slayera – po nastrojach w sieci widzimy, że opinie są podzielone. Podczas naszych redakcyjnych rozmów atmosfera jest gorąca i trudno było nam przedstawić wspólne stanowisko. Napisaliśmy więc recenzję ukazującą dwa stanowiska i dwa różne spojrzenia na „Repentless”. Za którą opinią jesteście? A może po cichu uciekniecie z jednego obozu do drugiego? Zapraszamy do dyskusji. Przed Wami Slayer oraz ich „Repentless”!Zacząłem być pewny tego, że ten krążek ujrzy światło dzienne dopiero wtedy, gdy na YouTube wylądował kawałek ‘Repentless’ – szybki, mocny, cholernie dobry. No bo co ja miałem myśleć po miałkim demo ‘Implode’ i równie załamującej wczesnej wersji ‘’When The Stillness Comes’? To przecież było do bólu średnie, nieciekawe i dające pożywkę wszystkim tym, którzy uważali, że bez Hannemana i Lombardo Slayer nie może się udać. Sam, jako wieloletni fan zespołu darłem się jak stare gacie wieszając psy na Kingu, Arayi jak i Bogu ducha winnych Holtowi i Bostaphowi. Cholera… Myliłem Oczywiście, to nie ten sam Slayer. “Repentless” nie może mieć wielu cech poprzedników bo to właśnie zmarły przed dwoma laty Jeff Hanneman odpowiadał w większości za artystyczną stronę zespołu, a na każdym z albumów kawałki Kinga były ze dwa, może trzy. Teraz więc ten, który zawsze na plakatach świecił tatuażami i łysiną musiał napisać 42 minuty muzyki, odwracając przyjęte dotychczas proporcje. Na “Repentless” znajduje się bowiem jeden utwór napisany przez Hannemana. To, co od początku solidnie uderza w uszy to rewelacyjne brzmienie, jakie udało się Slayerowi ukręcić wraz z producentem Terrym Datem. Jest to absolutna rewelacja, dopasowana przy okazji do stylu, w jakim napisany jest każdy utwór. Ostatni raz tak idealnie wyważone brzmienie miałem okazję podziwiać przy okazji “L’Enfant Sauvage” Gojiry, a był to rok co z tymi kompozycjami? Kerry King w jednym z wywiadów powiedział, że to Jeff Hanneman odpowiadał za łagodniejsze i klimatyczne kompozycje Slayera, a on sam zawsze pisał brutalne killery. Przyjrzyjmy się więc utworom autorstwa Kinga – 'Expendable Youth’, 'Skeletons of Society’, 'New Faith’, 'Cult’, 'Exile’, 'Catatonic’ czy 'Hate Worlwide’ charakteryzują w większości prostą budową, mocnymi nisko osadzonymi riffami, ale niekiedy trafiają się też bardziej złożone czy odkrywcze patenty. Hanneman wyznaczał swoimi utworami granice i trendy thrashu, a King z kolei postawił wziąć z tego gatunku wszystko, co najlepsze, ukształtować z tej masy 12 kawałków, skopać tyłki fanom, podlać to wszystko typowo diabelskim sosem i nie wychylać się przed szereg specjalną sposobem oprócz wspomnianego ‘’Repentless’ na album trafiło doskonałe 'Take Control’, które zakładam, że z miejsca stanie się koncertowym klasykiem. Jest to również dobra okazja do tego, by Paul Bostaph bardziej popisał się za perkusją – w przeciwieństwie do 'Repentless’, 'Take Control’ zawiera w sobie klasycznego, dobrze znanego Slayera ze swoim rytmicznym „ciapu-ciapu”, jak i trochę groove’ się na chwilę przy Bostaphie właśnie. Gołym okiem i średnio wprawionym uchem można ocenić, że nie jest to Dave Lombardo – brakuje mu tej finezji, jego gra, choć dobra, nie pozostawia zbytnio miejsca na odkrywanie nowych smaczków, jest – można powiedzieć, taka jak kompozycje Kinga – nieźle, z pewnymi przebłyskami, ale bez rewelacji. Skoro powiedzieliśmy „bez rewelacji” to przejdźmy do kawałka 'Vices’, w którym tempo wyraźnie zwalnia, a riffy rozjeżdżają słuchacza niczym walec. Utwór robi dobre wrażenie… przez kilka pierwszych odsłuchów, potem zaczyna drażnić pewnym brakiem finezji, samo tyczy się kilku innych utworów z krążka. Takie komentarze nie mają na celu podpalania stosu pod Slayerem, bo to wciąż kawał dobrej muzyki, jednak ciężko oprzeć się wrażeniu, że pewna część płyty jest „kwadratowa”, tak samo jak gra Bostapha. Gęste i dobrze skrojone 'Cast The First Stone’ nasuwa skojarzenia z 'New Faith’ pochodzące z „God Hates Us All”. Z drugiej strony 'Chasing Death’ przykuwa uwagę mocarną solówką, a na przykładzie 'Implode’ i jego tempa można byłoby uczyć dykcji początkujące zdaje się być to, że o ile nie ma tu elementów ewidentnie słabych, beznadziejnych, to nierówności jest już sporo. Pokręcone, ale też ciekawe i thrashowe 'You Against You’ kontrastuje wyraźnie z nudnym, napisanym rzekomo przez Hannemana 'Piano Wire’. Zamieszczone już wcześniej na bonusowym wydaniu World Painted Blood 'Atrocity Vendor’ brzmi jak „Show No Mercy” przeniesione w XXI wiek – czyli rewelacyjnie. Z drugiej strony trudno oprzeć się wrażeniu, że chłopaki strzelili sobie w stopę fundując swoim fanom finał albumu taki, jak 'Pride In Prejudice’. O skończonym albumie poinformowała mnie cisza w słuchawkach – ani przez moment nie odnotowałem drgnięcia powieki czy zrobienia groźnej miny do dobrego riffu. sam koniec zostawiłem utwór 'When The Stillness Comes’, który miał być debiutem Kinga w czymś innym niż tradycyjna łupanina. O dziwo, nie wyszło wcale tak źle. Oczywiście, 'Dead Skin Mask’ czy 'Seasons In The Abyss’ łapią ten utwór za kołnierz i spuszczają mu srogi łomot niczym największy chłopak z podwórka najmłodszemu. Mimo to brzmienie wykręcone w amerykańskim Henson Studios doskonale wpasowuje się w powolny, posępny klimat kawałka – każdy dźwięk ma szansę wybrzmieć, a Araya wydziera się jak za starych, dobrych oto dotarliśmy do końca tej niespełna 42-minutowej przygody, na którą czekaliśmy całe 6 lat. Czy było warto? Zdecydowanie album wypadł powyżej oczekiwań, które zostały zapoczątkowane przez chłodne przyjęcie 'Implode’ oraz 'When The Stillness Comes’. Araya zdziera gardło tak, jak umie to robić najlepiej, utwory zawierają w sobie masę dobrych riffów, Bostaph poprawnie bębni, a wśród solówek zdarzają się perełki. Można narzekać na nudę, brak odkrywczości, wyznaczania nowych trendów, ale spójrzmy wstecz na płyty takie, jak „Diabolus In Musica”, „God Hates Us All” czy „Divine Intervention”. Slayer swoje już zrobił, tak samo, jak Metallica, Megadeth, Testament, Exodus, Annihilator i masa innych formacji triumfujących w latach 80. i 90. Ogłaszam więc wszem i wobec, że „Repentless” to bardzo dobry krążek – chwilami nieciekawy i niedoskonały, ale wciąż cieszący uszy każdego fana thrash jednak nie koniec – oddajmy głos Piotrkowi, któremu nowy Slayer spodobał się… nieco „Repentless” zależy przede wszystkim od punktu widzenia jaki obierzemy. W konfrontacji z klasycznymi albumami jak „Reign In Blood”, „South Of Heaven” oraz „Seasons In The Abyss” wypada bardzo słabo. W odniesieniu do poziomu z końca lat 90-tych czy początku XXI w. również nie jest najlepiej. Jednak mając w pamięci wydarzenia z 2013 roku trudno było oczekiwać „Bóg wie czego”.Trzeba mieć nadzieję, iż będzie to moment przejściowy dla kwartetu Araya/King/Holt/Bostaph. Jeżeli panowie postanowią jeszcze raz zawitać do studia i pozwolą dorzucić trzy grosze gitarzyście Exodusa, to mogą jeszcze zachwycić metalowy świat. Jeżeli ponownie za brzmienie odpowie Terry Date, to płyta będzie kręciła się w odtwarzaczach kolejnych pokoleń słuchaczy. Szkoda, że fe-no-me-nal-ne brzmienie na „Repentless” zostało zmarnowane przeciętnymi bowiem należy określić blisko połowę tego materiału. Intro do 'Implode’ czy ewidentnie niedokończony przez Hannemana 'Piano Wire’ nie powinny ujrzeć światła dziennego. Walcowate i klimatyczne kawałki w stylu 'When the Stillness Comes’ Kerry King powinien zostawić komuś innemu i tu nadzieja w Garym Holcie. Dodanie 'Atrocity Vendor’ będącego bonusem do limitowanej wersji „World Painted Blood” również jest bardzo wymowne. Pozostałe utwory sprowadzić można do wybiórczego pochwalenia kilku riffów czy wokalu, ale ogólne wrażenie pozostaje niestety na poziomie dobrego znajdziemy na „Repentless” poza kozackim brzmieniem (Terry Date – dzięki raz jeszcze!)? Z pewnością szybki, ale także bardzo agresywny i poruszający utwór tytułowy (Kto z Was nie zaśpiewał z Arayą „Live Fast/ On high/ Repentless/ Let it ride”?). Pozytywnie wypada też 'Take Control”, który w zwrotce prezentuje optymalne slayerowe tempo i zapadający w pamięci refren. Także ostatnie 2 utwory, które znalazły się na „Repentless” napawają optymizmem na przyszłość. Zarówno „You Against You”, jak i „Pride in Prejudice” to Slayer na godnym legendy thrashu przedłużając… 6 lat czekania by stwierdzić „Slayer kurczę”. Nowa płyta Zabójcy znajdzie miejsce na innej półce niż klasyczne płyty zespoły, ale pozostawia też nadzieję na Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice