Mdłości w ciąży potrafią skutecznie uprzykrzyć życie młodym mamom. Najczęściej zaczynają się już po zapłodnieniu, w pierwszych tygodniach ciąży, często stanowiąc jeden z jej pierwszych objawów. Nasilają się, gdy stężenie hormonu beta hCG zaczyna mocno wzrastać w organizmie, a słabną, gdy stężenie to maleje. Kiedy to następuje? Mdłości w ciąży i nudności — co to jest? Mdłości w ciąży występują bardzo często. Zazwyczaj są jednym z pierwszych objawów ciąży, a złe samopoczucie pojawia się głównie rano, tuż po przebudzeniu. Nie zawsze mdłości muszą kończyć się wymiotami. Wiele mam odczuwa jedynie silne nudności, które można zwalczać, chrupiąc suche płatki śniadaniowe, płatki migdałów czy pijąc wodę z imbirem. Aby zwalczyć nudności, nie należy dopuszczać do uczucia silnego głodu. Niski poziom cukru, a także tzw. wilczy głód, mogą potęgować nieprzyjemne odczucia i przyczynić się nawet do wymiotów. Z tego względu ciężarne powinny nosić w torebce kilka przekąsek, po które będą mogły sięgnąć, gdy poczują się gorzej. Sprawdzą się bakalie, migdały, herbatniki czy krakersy. Ciąża a mdłości – kiedy się pojawiają i na jak długo? Mdłości w ciąży mogą pojawić się już na wczesnym etapie ciąży. Najczęściej objawiają się około 7. tygodnia ciąży i nasilają aż do 13. tygodnia ciąży. Wraz z rozpoczęciem drugiego trymestru poziom hormonu beta hCH się stabilizuje, a mdłości zanikają. To, jak długo trwają mdłości w ciąży, jest też uwarunkowane indywidualnie. Niektórym mamom miną przed 13. tygodniem ciąży, a inne będą męczyły do 20. tygodnia ciąży. Na szczęście mdłości w ciąży i złe samopoczucie można łagodzić, stosując domowe sposoby: jedząc niewielkie, ale częste posiłki, korzystając ze świeżego powietrza. Unikanie pokarmów ostrych czy pikantnych, które drażnią żołądek i układ trawienny, także może pomóc w walce z nudnościami. Dlaczego jest mi niedobrze w ciąży? W pierwszym trymestrze ciąży w organizmie zachodzi prawdziwa burza hormonalna. Zagnieżdżający się zarodek intensywnie się rozwija, a hormon ciążowy beta hCG stymuluje produkcję progesteronu, która wpływa na prawidłowy rozwój dziecka. Występowanie mdłości w tym okresie jest bardzo powszechne, dużo bardziej niż brak mdłości. We wczesnej ciąży samopoczucie najczęściej jest kiepskie. Jest to stan fizjologiczny, zupełnie naturalny. Rosnący poziom gonadotropiny kosmówkowej wpływa na zmiany hormonalne i objawia się w postaci mdłości. Nazywa się je mianem porannych mdłości, ponieważ we wczesnych godzinach porannych są najsilniejsze. To właśnie wtedy poziom beta hCG jest najwyższy, a później maleje w ciągu dniu. Zdarza się jednak, że kobiety w ciąży odczuwają mdłości przez cały dzień. Mdłości należy po prostu przeczekać. Aby mieć lepsze samopoczucie dobrze jest wykorzystać sprawdzone sposoby na mdłości w ciąży. Dlaczego mdłości w ciąży to dobra oznaka? Mdłości oznaczają, że poziom hormonu beta hCG w ciąży jest prawidłowy, a dziecko dobrze się rozwija. Jeśli więc mamę męczy złe samopoczucie i ma już dość wymiotów, może pocieszać się myślą, że występowanie mdłości świadczy o prawidłowym rozwoju ciąży. Nie oznacza to jednak, że mamy, których nie męczy ta dolegliwość, powinny się martwić, że ich dzieci nie rozwijają się tak jak powinny. Kobiety nie muszą odczuwać nudności w ciąży, ale jeśli one już występują, świadczą o zachodzących w organizmie zmianach hormonalnych. Zmęczenie, walka z mdłościami czy nudnościami są efektem rosnącego poziomu hormonu gonadotropiny kosmówkowej. Przyczyny nudności w ciąży Mdłości i nudności wynikają częściowo z rosnącego poziomu gonadotropiny kosmówkowej. Burza hormonalna, która toczy się w organizmie mamy, daje o sobie znać za pomocą nudności. Ale tak naprawdę nie wiadomo do końca, co jest ich przyczyną. Niektórzy zwracają uwagę, że mogą nią być też... emocje. Nie wszystkie kobiety są gotowe na ciążę, czasem ta wieść jest dla nich zaskoczeniem. Lęk i strach przed nową sytuacją mogą powodować wyżej opisane dolegliwości. Ile trwają mdłości? Nudności w ciąży pojawiają się już na samym początku, najczęściej około 4. tygodnia ciąży, w terminie spodziewanej miesiączki. Nasilają się wraz z rozwojem ciąży, by osiągnąć apogeum pomiędzy 10. a 12. tygodniem, gdy stężenie beta hCG jest najwyższe. Po zakończeniu I trymestru mdłości maleją, a często zupełnie mijają. Niektóre mamy cierpią na nie jednak aż do połowy ciąży, a inne – jeszcze dłużej. Wskazuje się na związek pomiędzy nasileniem nudności a płcią dziecka. Mamy, które pod sercem noszą dziewczynki, częściej cierpią na mdłości i wymioty. Sposoby na mdłości Nie ma jednego, skutecznego leku na mdłości i wymioty, ale jest kilka sposobów na to, by złagodzić nieprzyjemne dolegliwości. Należą do nich: picie naparów z imbirem zajadanie migdałów częste picie wody zjadanie śniadania jeszcze w łóżku stosowanie przekąsek Naturalne składniki zmniejszające mdłości Aby poprawić swoje samopoczucie, dobrze jest sięgnąć po produkty, które zmniejszają mdłości. Pozytywne efekty przynosi spożywanie małych posiłków o każdej porze dnia. Małe porcje nie obciążają żołądka i dzięki temu nie nasilają mdłości. Jakie produkty warto jeść? Najlepiej koło łóżka wieczorem postawić sobie: chrupkie pieczywo suche płatki owsiane płatki migdałów cytryna marchew kalafior ziemniaki Imbir na nudności Korzeń imbiru ma działanie łagodzące mdłości i zapobiegające wymiotom. W aptekach kupimy tabletki do ssania, które mogą pomóc złagodzić uciążliwe nudności. W ciąży lepiej jest jednak samodzielnie przygotowywać sobie napar z imbiru, który poprawi nasze samopoczucie. Aby go zrobić, wystarczy korzeń imbiru pokroić na kawałki, zalać go wrzątkiem. Odczekać aż napar wystygnie, dodać do niego cytryny i miodu. Taki napój nie tylko zwalczy mdłości, ale także nawodni organizm oraz wzmocni odporność przyszłej mamy. Migdały na mdłości Migdały pomagają zwalczyć nudności oraz dostarczają organizmowi wielu cennych składników odżywczych, witamin z grupy B czy kwasu foliowego. Warto podjadać je między posiłkami, by zwalczyć złe samopoczucie albo sięgnąć po nie jeszcze przed wstaniem z łóżka. Częste picie wody Właściwe nawodnienie jest ważne w każdym wieku, ale w czasie ciąży pełni szczególną rolę. Młoda mama powinna pić przynajmniej 2,5 litra wody dziennie, by zapewnić dziecku prawidłowy rozwój. Zapotrzebowanie na wodę wzrasta wraz z rozwojem ciąży, a każde odwodnienie szybko daje o sobie znać w postaci migren, uczucia ciężkości nóg, gorszego samopoczucia lub słabszych ruchów płodu. Częste picie niewielkich ilości wody pomaga również zwalczyć nudności. Warto o tym pamiętać i postawić sobie przy łóżku dzbanek lub butelkę z wodą. W ten sposób łatwiej będzie wyrobić w sobie nawyk sięgania po wodę przed pójściem spać, w nocy i po przebudzeniu. Jedzenie w łóżku Ciąża cieszy się szczególnymi prawami, dlatego w tym czasie można trochę zmienić nawyki żywieniowe. Wielu mamom pomaga przekąszenie czegoś jeszcze przed wstaniem z łóżka. Suchary, migdały, pieczywo pomagają złagodzić dolegliwości żołądkowe. Warto po zjedzeniu niewielkiej porcji wypić dużo wody i odpocząć przez kilkanaście minut. W tym czasie samopoczucie powinno się poprawić. Częste przekąski Mdłości eliminują również częste przekąski. Sięganie po suszone owoce, bakalie, migdały, orzechy, pomaga niwelować uczucie głodu i pozbyć się uciążliwych dolegliwości ciążowych. Niektórym mamom pomagają... lizaki lub cukierki. Nie poleca się ich jednak przez dłuższy czas ze względu na negatywny wpływ na szkliwo zębów, które w ciąży i tak jest osłabione. Powyższe sposoby pomagają łagodzić złe samopoczucie w pierwszych tygodniach ciąży i przetrwać ten trudny czas. Warto spróbować wcielić je w życie, by ułatwić sobie codzienne funkcjonowanie. Jak długo trwają mdłości w ciąży? Mdłości w ciąży często mijają około 13. tygodnia ciąży. Gdy kończy się organogeneza, poziom hormonu beta hCG stabilizuje się, a ciążowe mdłości maleją. Zwykle w drugim trymestrze ciąży odruch wymiotny zanika, choć nie jest to regułą. Zdarza się, że mdłości męczą ciężarną nawet do 24. tygodnia ciąży. Może tak się wydarzyć, gdy przyszła mama choruje na refluks żołądkowo-przełykowy albo na wrzody żołądka. Tego typu dolegliwości mogą nasilać uczucie pieczenia czy palenia w przełyku. Jeśli odruchy wymiotne nie mijają, a mimo zaawansowania ciąży kobieta dalej zmaga się z porannymi mdłościami, powinna zgłosić się do lekarza. Bardzo silne wymioty mogą doprowadzić do zaburzeń elektrolitowych i zakłócić przebieg ciąży. Naturalne metody ograniczające mdłości Do innych sposobów na mdłości zalicza się aktywność fizyczną. Ruch na świeżym powietrzu, spokojny spacer czy choćby posiedzenie w parku na ławce czy na balkonie, może pomóc zwalczyć odruch wymiotny. Na świeżym powietrzu szybciej mijają mdłości, a zmęczenie mija. Nie należy jednak się forsować. Jeśli ciężarna nie czuje się najlepiej, bezpieczniej jest, by zrezygnowała z ulubionych form aktywności na rzecz spokojnych spacerów. Zazwyczaj mdłości występują głównie we wczesnej ciąży i mijają, gdy ciężarna rozpoczyna drugi trymestr. Jeśli tak się wydarzy, mama zdąży jeszcze nacieszyć się ulubionymi aktywnościami. Czytaj też:Progesteron: hormon, który odpowiada za utrzymanie ciąży

data publikacji: 11:40 ten tekst przeczytasz w 5 minut Alzheimer i demencja, kojarzą się głównie ze starością i problemami z pamięcią. To jednak tylko jedno oblicze tych zaburzeń. Choroby te mogą zaatakować wcześniej – nawet w okolicach czterdziestki. Mamy wtedy do czynienia z demencją o wczesnym początku. Jej pierwszym objawem niekoniecznie są zaniki pamięci. Skąd bierze się "wczesna demencja" i jak się manifestuje? Sruilk / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Demencja o wczesnym początku. Może zaatakować już około "40" Demencja o wczesnym początku. Otępienie czołowo-skroniowe (FTD) – objawy Trzy "nietypowe" formy choroby Alzheimera. Jakie dają objawy? Prawdopodobieństwo otępienia wzrasta zwykle wraz z wiekiem, a problemy ujawniają się z reguły po 65. roku życia, demencja może zaatakować wcześniej Otępienie u młodszych pacjentów często ma inny przebieg niż u osób starszych, nawet jeśli przyczyny są te same, a pierwsze objawy wcale nie muszą dotyczyć zaburzeń pamięci Pierwsze objawy "wczesnej" demencji mogą być niespecyficzne i to na tyle, że można pomylić je z reakcją na stres lub menopauzą. Co więcej, jej objawy zależą od konkretnej postaci choroby Istnieją również nietypowe warianty choroby Alzheimera, na które bardziej narażeni są ludzie młodsi. Jakie mają symptomy? O ile podrożały "wakacyjne" produkty? Mamy odpowiedź [TYLKO U NAS] Więcej ważnych informacji znajdziesz na stronie głównej Onet. Demencja o wczesnym początku. Może zaatakować już około "40" Demencja, zwana też otępieniem, to w najprostszym ujęciu postępujące trudności w samodzielnym wykonywaniu codziennych czynności. Przyczyn tego stanu rzeczy jest wiele, ale najczęstszą stanowi choroba Alzheimera. Choć prawdopodobieństwo otępienia wzrasta zwykle wraz z wiekiem (ale nie jest to normalna konsekwencja starzenia się), a problemy ujawniają się z reguły po 65. roku życia, nie jest to jedyny scenariusz. Demencja może zaatakować wcześniej, tzn. przed ukończeniem 65 lat, a nawet w okolicach "40". Mówi się wtedy o tzw. demencji o wczesnym początku. Wiadomo, że w jej przypadku zakres chorób, mogących wywołać zaburzenia jest szerszy niż w otępieniu po 65. roku życia. Demencja o wczesnym początku jest też bardziej podatna na dziedziczenie (10 proc. przypadków), a wiele dotkniętych nią osób nie ma żadnych innych poważnych lub długotrwałych schorzeń. Dane z Wielkiej Brytanii wskazują, że w kraju tym żyje ponad 850 tys. osób z demencją. Ponad 42 tys. zmaga się właśnie z demencją o wczesnym początku. Niektóre przyczyny demencji u młodszych osób są wprawdzie podobne do tych, które obserwuje się w późniejszym wieku. Są jednak i takie, które przed wspomnianą granicą 65 lat występują częściej. Co więcej, otępienie u młodszych pacjentów często przebiega inaczej niż u starszych, nawet jeśli przyczyny są te same, a pojawiające się symptomy wcale nie muszą dotyczyć pamięci. Wczesne objawy mogą być trudne do rozpoznania lub nieoczywiste i to na tyle, że zdarza się mylić je z reakcją organizmu na stres, problemy w pracy lub związku, sygnałami menopauzy. Żeby było trudniej, symptomy zależą od konkretnej postaci demencji o wczesnym początku. Przedstawiamy je poniżej. Demencja o wczesnym początku. Otępienie czołowo-skroniowe (FTD) – objawy Ten rodzaj demencji powodowany jest zmianami zanikowymi w obrębie płatów czołowych i części płatów skroniowych mózgu. Jak podaje wiodąca brytyjska organizacja charytatywna zajmującą się kwestią demencji Alzheimer’s Society, FTD znacznie częściej występuje u młodszych osób z demencją niż u seniorów. Najczęściej diagnozowana jest w wieku od 45 do 65 lat. U ok. 20–40 proc. młodszych pacjentów choroba ta występuje rodzinnie. Istnieją trzy typy FTD, w każdym pierwsze sygnały zaburzeń są inne. Najczęstszym jest tzw. wariant behawioralny. A główne objawy dotyczą przede wszystkim problemów z zachowaniem i osobowością: Może dojść do utraty zahamowań, chorzy zaczynają działać impulsywnie, nie zastanawiając się nad konsekwencjami (np. wygłaszać niegrzeczne komentarze na temat czyjegoś wyglądu). Może pojawić się apatia, czyli utrata zainteresowania innymi ludźmi i w ogóle otoczeniem. Osoby dotknięte tym schorzeniem tracą motywację do robienia rzeczy, które kiedyś sprawiały im przyjemność. Trudności w koncentracji: chorzy łatwo się rozpraszają, mają trudności z planowaniem, organizacją i podejmowaniem decyzji (w pierwszej kolejności problemy te mogą pojawić się w pracy lub przy zarządzaniu pieniędzmi). Coraz słabsza empatia: chorzy tracą zdolność rozumienia tego, co inni mogą myśleć lub czuć, mogą wręcz śmiać się z problemów innych, stają się mniej przyjaźni, zaczynają sprawiać wrażenie nieczułych i samolubnych. Obsesyjne zachowania (np. powtarzanie fraz lub gestów, obsesja na punkcie pomiaru czasu). Osoby z FTD czują szczególną potrzebę jedzenia słodkich, tłustych potraw lub węglowodanów. Mogą również nie kontrolować, kiedy przestawać jeść, pić alkohol lub palić. Oprócz wariantu behawioralnego FTD występują również (choć rzadziej) tzw. afazja postępująca niefluentna (objawem są problemy z porozumiewaniem się np. powolne niepewne mówienie, błędy gramatyczne) oraz otępienie semantyczne (problemy w rozumieniu języka np. trudności w znalezieniu właściwego słowa). Aby jak najdłużej cieszyć się dobrym zdrowiem, warto korzystać z natury. Wypróbuj Twoja młodość - naturalną mieszankę ziołową Lorem Vit dostępną w korzystnej cenie na Medonet Market. Trzy "nietypowe" formy choroby Alzheimera. Jakie dają objawy? Nie sposób nie wspomnieć o nietypowych wariantach choroby Alzheimera, na które bardziej narażeni są ludzie młodsi. Różnią się one objawami, przy czym – podobnie jak w przypadku FDP – deficyty pamięci nie są tu dominujące. W chorobie Alzheimera mózg się kurczy i zanika. Dlaczego? Wyjaśnia neurolog Jedną z nietypowych form choroby Alzheimera jest wariant wzrokowy (PCA). Pierwsze objawy pojawiają się zwykle w okolicach 55 lat lub na początku szóstej dekady życia. Dominującym objawem w PSA są zaburzenia wzrokowo-przestrzenne. Mogą pojawić się więc trudności w rozpoznawaniu twarzy i obiektów na zdjęciach, problem w ocenie odległości, kłopoty z liczeniem i pisaniem. W miarę postępu uszkodzeń mózgu pojawiają się bardziej typowe objawy choroby Alzheimera, jak utrata pamięci i dezorientacja. Innym nietypowym wariantem alzheimera jest tzw. afazja pierwotna postępująca (PPA), a dokładnie jej wariant logopeniczny (logopenia, czyli zubożenie wypowiedzi). Mówiąc prościej: chodzi o językowy wariant choroby Alzheimera. W tym przypadku trudności z językiem, mogą przejawiać się np. w problemach ze znalezieniem właściwego słowa lub długich przerwach w wypowiedzi. Trzecią formą jest dyswykonawcza choroba Alzheimera. Pierwsze symptomy rozwijającej się choroby obejmują zwykle trudności w planowaniu i podejmowaniu decyzji oraz zachowywanie się w sposób nieodpowiedni społecznie. Jak podaje Alzheimer’s Society któryś z wymienionych wyżej wariantów ma jedna na trzy młodsze osoby z chorobą Alzheimera. Wśród starszych pacjentów (po 65. roku życia) – jeden na 20 chorych ma nietypową postać tej choroby. Okazuje się, że na rozwój choroby Alzheimera może mieć wypływ zbyt wysoki poziom homocysteiny. Sprawdź już dziś, jakie stężenie homocysteiny. Warto więc wykonać Wysyłkowe badanie stężenia homocysteiny, by móc podjąć kroki w celu profilaktyki. ZOBACZ TAKŻE Cukrzyca głównym czynnikiem ryzyka alzheimera. Co się dzieje w mózgu chorego? Kim był Alzheimer? Mało kto wie, że umarł we Wrocławiu Kobiety często ignorują te dolegliwości. To mogą być pierwsze objawy alzheimera Źródła mózg alzheimer układ nerwowy objawy choroba Alzhimera To mogą być wczesne oznaki demencji. Zwróć uwagę na te objawy Rozległy ból ciała może być czynnikiem zwiększającym prawdopodobieństwo wystąpienia demencji, a jednocześnie jednym z pierwszych jej objawów. Dowodzą tego wyniki... Beata Michalik Sposób, w jaki prowadzisz samochód, może być oznaką choroby Chociaż demencja jest związana głównie z problemami z pamięcią, istnieją też inne znaki ostrzegawcze, które powinny wzbudzić czujność. Według nowych badań... Małgorzata Krajewska Niedobór tej witaminy może być przyczyną demencji! Demencja to nie tylko choroba osób w podeszłym wieku. Coraz częściej dotyka też młodsze osoby. Niestety, na razie nie ma skutecznego lekarstwa, które pomogło by z... Joanna Murawska Czy istnieje sposób, by uchronić mózg przed demencją? Możesz zrobić więcej, niż myślisz Ryzyko demencji w jesieni życia mocno zależy od tego, jak przez lata dba się o umysł i ciało. Dobra dieta, ruch, czyste powietrze, spokojna okolica, udane życie... Marek Matacz Alzheimer, demencja i choroby serca zaczynają się 20-30 lat wcześniej. Jak im zapobiegać? Seniorzy najczęściej cierpią na choroby sercowo-naczyniowe, choroby narządu ruchu, choroby nowotworowe oraz choroby układu oddechowego i choroby układu... PAP Siedem sposobów, żeby uniknąć demencji. Działają nawet u osób obciążonych rodzinnie Według amerykańskich lekarzy można zmienić swoje codzienne nawyki tak, by uniknąć demencji w starszym wieku. Nawet osoby obciążone ryzykiem genetycznym mogą... Beata Michalik Badania: jeśli masz tę grupę krwi, możesz być bardziej zagrożony demencją Demencja nie jest konkretną chorobą, ale uznaje się ją za jeden z najpoważniejszych kryzysów zdrowotnych. To siódma najczęstsza przyczyna zgonów i jeden z... Monika Mikołajska Cierpisz na tę chorobę? Ryzyko demencji niebezpiecznie rośnie Nie od dziś wiadomo, że cukrzyca typu 2 negatywnie odbija się na stanie całego organizmu, prowadząc do kolejnych chorób. Amerykańscy naukowcy odkryli, że lista... PAP Wczesny objaw demencji. Zobaczysz go w swojej lodówce Demencja, inaczej otępienie, to nie tylko zwykłe zapominanie, a szereg innych objawów. Pierwsze niepokojące sygnały to zmiana zachowania i zaburzenia mowy.... Klaudia Torchała Objawy demencji. Lekarz wymienia najbardziej niepokojące sygnały Demencja nie tylko odbiera pamięć, ona wpływa też na myśli, uczucia, zachowanie. Choć kojarzona ze starością, nie jest jej naturalną częścią. Nie jest też... Monika Mikołajska

Jak to było być młodą mamą w „tamtych czasach”, czyli rozmowy matki z córką po latach. Let’s go back to the past… 1. Ile miałaś lat jak mnie urodziłaś? Byłam wtedy w III klasie technikum farmaceutycznego jak okazało się, że jestem w ciąży. No właśnie „okazało się” to dobrze powiedziane. Podczas mojej pierwszej wizyty u ginekologa, lekarz zbadał mnie, nie zleciał żadnych badań i odesłał do domu z jakimiś „witaminkami” uspokajając, że w ciąży to ja na pewno nie jestem. Okres jednak dalej się nie pojawiał, więc wybraliśmy się do stolicy do innego lekarza. Ten zebrał krótki wywiad, spojrzał mi w dno oka i powiedział, że jestem w ciąży! I wtedy to dopiero było zaskoczenie. Choć nie wpadłam w panikę. Lekarz zapytał czy jest ze mną ojciec przyszłego dziecka. Odpowiedziałam, że TAK, bo czekał na mnie za drzwiami gabinetu. Pouczył nas krótko i z racji na Nasz młody wiek zapytał „co zmierzamy”? Zgodnie odpowiedzieliśmy, że CHCEMY tego dziecka, bo to owoc Naszej miłości. Od razu dostaliśmy skierowanie na wszystkie badania, które wykonaliśmy od razu na miejscu. A z gotowymi wynikami poszliśmy ponownie do Pani doktor, która już tylko wypisała kartę ciążową (uśmiech). 2. W obecnych czasach kobiety coraz później decydują się na potomstwo. Mówi się, że w tamtych czasach młode dziewczyny częściej zachodziły w ciążę, że było to bardziej powszechne, ale czy oby na pewno tak było i czy były aż tak młode? Myślę, że to bardziej w dzisiejszych czasach nikogo nie dziwi młoda dziewczyna w ciąży. W tamtych czasach raczej to była rzadkość. Jeżeli już tak się zdarzyło, to było uważane za „coś gorszego”. Myślę, że młoda osoba nie zdawała sobie sprawy, że była na „językach”. Bardziej przeżywali to rodzice, ponieważ „dobrzy” sąsiedzi wytykali palcami, jak to nie potrafili upilnować córki. Życie polegało, aby żyć i uszczęśliwiać innych. Zawsze słyszałam „co powiedzą ludzie”. To był największy problem. Myślę, że to dziś nikogo nie szokuje, że np. 13. latka zostaje mamą. Aczkolwiek, to ja dziś się temu dziwię, bo za „moich czasów” temat SEXU był tematem TABU, a słowa antykoncepcja nikt głośno nie wymawiał. Dziś kiedy o antykoncepcji mówi się tak dużo, a receptę na nie może nawet przepisać weterynarz, w szkole jest przedmiot wychowanie seksualne. To jest szok kiedy młoda dziewczyna („nieświadomie”) zachodzi w ciążę, ale to już inny temat… 3. Jak zareagowali Twoi rodzice jak się dowiedzieli, że jesteś w ciąży? Właśnie… Najgorszy moment był wtedy kiedy trzeba było powiedzieć rodzicom, że będą dziadkami (wymowny uśmiech). Pamiętam jak układaliśmy sobie scenariusze jak powiemy moim rodzicom. Bałam się i obawiałam, że wywlą mnie z domu. Bo jak to taka spokojna Małgosia… Dopiero skończyła 18 lat, a już ma zostać mamą? Co powiedzą inni? Myślałam… Zabiją mnie. I kiedy już miałam im o tym powiedzieć, strach tak mnie paraliżował że… odkładałam na jutro… Aż w końcu przyszedł ten moment. Pamiętam to jak dziś. Siedzieliśmy z moim wtedy jeszcze chłopakiem w moim małym pokoiku. Zawołałam do nas na chwilę, samą mamę. I kiedy weszła ja prawie umarłam. Nie wydusiłam z siebie nawet słowa. To Krzysiek zaczął: „Proszę Pani stało się coś, co miało się stać, ale stało się za wcześnie” . I moja mama NIE zrozumiała. Nie spodziewała się. Więc po chwili Krzysiek dodał: „Małgosia jest w ciąży”. I ku mojemu zdziwieniu mama zareagowała bardzo spokojnie. Ale to był dla niej na pewno szok. Zapytała co zamierzamy? Co ze szkoła itd? Było więcej pytań niż odpowiedzi. A my na większość z nich mogliśmy tylko spuścić głowy, bo faktycznie byliśmy młodzi i nie wiedzieliśmy o życiu za wiele. Ha… Potem przyszła kolej na tzw. rodzinkę, której też należało się „pochwalić”, że wychodzę za mąż bo… jestem w ciąży. I tu się dopiero zaczęło dramatyzowanie. A co wy zrobicie? Z czego i jak będziecie żyć? A teraz to Wy zobaczycie jak to jest. A to Wam się zachciało… 4. No właśnie, a czy zdarzyło Ci się usłyszeć jakąś nieprzyjemną uwagę w stylu „a po co Ci to wszystko”? Nikt prosto w oczy mi tego nie powiedział „a po co Ci to było”, ale za plecami słychać było szepty i nieprzyjemne komentarze pt. „ale sobie zmarnowała życie”. Tylko ja (my) wcale tak nie uważaliśmy. Byliśmy młodzi, zakochani, tak bardzo pozytywnie naładowani miłością, cieszyliśmy się, że będziemy mieli rodzinę, że już nikt nie będzie nam mówił jak mamy robić, jak postępować. 5. Czego najbardziej się obawiałaś będąc w ciąży? Hmmm… Nie mogę powiedzieć, że się czegoś obawiałam. Chciałam tylko aby dziecko przyszło na świat ZDROWE. Wtedy nie mówiło się o tych wszystkich chorobach, szczepieniach, poronieniach. Moja ciąża rozwijała się prawidłowo. Można powiedzieć, że książkowo, co potwierdzała każda wizyta u lekarza prowadzącego. Kiedyś nie było USG nikt o tym nie słyszał. Nie znało się wcześniej płci, ciężarna robiła badania krwi, mierzenie ciśnienia i ważenie. Nikt nie zlecał innych badań. Żyło się w większej nieświadomości. Pewnie zabrzmi to śmiesznie, ale wiele matek miało dylemat, w co ubierze swoje dziecko, bo to były czasy, że w sklepach nie było nic. Za okazaniem karty ciężarnej można było dostać (kupić) w sklepie tzw. „wyprawkę dla noworodka”. Do dziś pamiętam co w niej było: 20 pieluch tetrowych, 3 pary kaftanów, 3 pary śpioszek, 1 czapeczka, 1 ceratka wiązana na bokach podtrzymująca pieluchę. Oczywiście wszystko w jednym kolorze- białym. No chyba, że „ktoś” Ci powiedział, że do „jakiegoś” sklepu rzucili „coś” np. chińskie śpiochy (uwaga-dwukolorowe-szał) to była prawdziwa ekstrawagancja. Wtedy biegiem stawało się w kolejce do tego sklepu i liczyło na wielkie szczęście, że nim dojdziesz do kasy towar się nie skończy. Nie zwracając uwagi na rozmiar brało się wszystko co można było kupić. Pamiętam jak stałam w takiej kolejce w dniu mojego ślubu! Wyszłam wtedy od fryzjera i usłyszałam magiczne hasło „Do plastusia rzucili chińskie śpioszki” . To ja biegiem. Ustawiłam się w kolejkę nie zważając, że za godzinę mam ślubować (śmiech). Nerwowo spoglądałam na zegarek wiedząc, że już powinnam się stroić na swój WIELKI DZIEŃ. A ja mam do kasy jeszcze ze 4 osoby (uśmiech). I wtedy do sklepu wpadła moja mama z przyszłym mężem w poszukiwaniu uciekającej panny młodej hehe. Wystraszeni, że wszędzie mnie szukali, że już dawno powinna wrócić od fryzjera. Mama zrobiła tam trochę zamieszania, niemal siłą próbowała wyciągnąć mnie z kolejki, ale ja się uparłam, że za nic w świecie. Muszę mieć te śpioszki i już! Widząc to wszystko Pani sprzedawczyni zlitowała się nad nami i poprosiła mnie do siebie poza kolejnością. Sprzedała mi wymarzone ubranko. A historia zakończyła się szczęśliwie na swój ślub spóźniłam się jedynie 15 min (uśmiech). 6. Jak urodziłaś dziecko w wieku 18 lat musiałaś bardzo szybko dorosnąć. Czy nie szkoda Ci było, że najlepsze lata młodości spędzisz „w pampersach”? HaHaHa… Nie nigdy nie myślałam, że najlepsze lata spędzę w pampersach. Bo wtedy NIKT nawet o pampersach nie słyszał (żarcik taki). Ale do rzeczy. Nigdy nie byłam osobą rozrywkową. Rodzice trzymali mnie krótko i nie mogłam chodzić na imprezy czy dyskoteki. No, a jeśli już wyprosiłam u nich wyjściówkę to o 22 najpóźniej musiałam być w domu. Więc tak naprawdę nie wiem czy coś straciłam. To prawda, że musiałam bardzo szybko dorosnąć. Może to zabrzmi głupio, ale z tym też nie miałam problemu, gdyż za „moich czasów” dzieci były wychowywane „inaczej”. Ja urodziłam się pierwsza, więc później musiałam się opiekować o 6 lat młodszą siostrą. Rodzice dużo ode mnie wymagali. Wcześnie nauczyłam się sprzątać, gotować. Pamiętam moją pierwszą zupę jaką ugotowałam będąc w 4. klasie podstawówki. To był czerwony barszcz- najgorsza zupa jaką jadłam, choć rodzice podtrzymywali, że smaczna (uśmiech). Pewnie trochę oszukuje mówiąc, że było tak cudownie. Jasne, że miewałam czasem kryzys, że miałam dość, że zatęskniłam za „wolnością” i beztroską jaką wtedy miały moje koleżanki z klasy. One szły na imprezę, a ja już miałam kolejną nocną pobudkę na karmienie. Dodam jeszcze na koniec, że NIE ŻAŁUJĘ, że tak wcześnie zostałam mamą, choć moje życie potem mnie nie rozpieszczało. Nauczyłam się być silną kobietą. Walczyć o swoje, o dobro dzieci. I choć dziś mogę przyznać, że parę rzeczy w swoim życiu bym zmieniła, ale NIGDY TEGO, ŻE ZOSTAŁAM MAMĄ TAK WCZEŚNIE. Uważam, że mam NAJCUDOWNIEJSZE DZIECI NA ŚWIECIE I TO JEST TO CO W ŻYCIU WYSZŁO MI NAJLEPIEJ (największy uśmiech) PS. A dziś mam 44 lata i jestem dumną babcią najpiękniejszej, najmądrzejszej, najukochańszej istotki na świecie- mojej Juleczki ! Dziewczyny poznałyście moją piękną i pełną energii mamę, młodą babcię dzięki, której moje macierzyństwo jest lżejsze i przyjemniejsze. Macie podobne historie, a może same chcący lub „niechcący” podjęłyście decyzje o tak wczesnym macierzyństwie? Lubię czytać takie historie więc śmiało piszcie 🙂

Zaburzenia pamięci mogą wystąpić u każdego (nawet u kilkuletniego dziecka), najczęstsze są one jednak u osób starszych. Inne są jednak przyczyny problemów z pamięcią u dziecka, inne u młodej osoby, a jeszcze inne u seniora. Jakie nieprawidłowości mogą doprowadzać do zaburzeń pamięci u młodych kobiet, uznawanych zazwyczaj za nietypowe dla tej grupy wiekowej? Kiedy problemy pamięciowe bezwzględnie wymagają leczenia? Jedni ludzie zapamiętują lepiej, inni gorzej – zdolności pamięciowe są cechą osobniczą i to, że komuś często zdarza się zapomnieć o zapłaceniu rachunku czy o tym, w którym miejscu parkingu zostawił samochód, nie musi być wcale niepokojące. Zdecydowanie inne emocje budzi jednak sytuacja, kiedy człowiek dotychczas niedoświadczający absolutnie żadnych problemów z pamięcią, nagle zaczyna mieć trudności z zapamiętywaniem. Jeśli zaburzenia pamięci występują u osoby w podeszłym wieku, zazwyczaj nie budzi to żadnego zdziwienia, gdy tego rodzaju nieprawidłowości pojawiają się u młodej osoby dorosłej, dochodzi do znacznego niepokoju i to zarówno u tej osoby, u której problemy te wystąpią, jak i wśród jej najbliższego otoczenia. Zdecydowanie konieczne jest wtedy udanie się na konsultację do specjalisty. Spis treści: Przyczyny zaburzeń pamięci u młodych kobiet Nietypowe przyczyny zaburzeń pamięci w młodym wieku Objawy zaburzeń pamięci u młodych kobiet Badania zlecane przy zaburzeniach pamięci Leczenie zaburzeń pamięci u młodych kobiet Przyczyny zaburzeń pamięci u młodych kobiet Zaburzenia pamięci najczęstsze są u starszych osób, jednakże problem występować może u młodych, bo nawet 20-30-letnich kobiet. Trudności z zapamiętywaniem, np. zapominanie o niezbędnych produktach podczas zakupów czy o wykonaniu ważnego telefonu, szczególnie, gdy utrzymują się one przez dłuższy czas, budzą zwykle duże zaniepokojenie. Obawy są w pełni uzasadnione – przyczynami zaburzeń pamięci u młodych kobiet, zwłaszcza gdy rozwijają się one bardzo gwałtownie, mogą być bowiem bardzo poważne choroby. Wśród problemów, które mogą prowadzić do zaburzeń pamięci w młodym wieku, wymieniane są zaburzenia hormonalne (takie jak np. niedoczynność tarczycy czy zespół Cushinga), niedobory witamin (zwłaszcza witaminy B1 oraz B12), uzależnienia od substancji psychoaktywnych (zaburzenia pamięci mogą rozwijać się u osób uzależnionych czy to od alkoholu, czy od narkotyków), zakażenia ośrodkowego układu nerwowego, urazy (zwłaszcza głowy), wewnątrzczaszkowe procesy rozrostowe (zaburzenia pamięci mogą występować u osób, u których rozwinie się guz mózgu), choroby neurologiczne (takie jak np. stwardnienie rozsiane), silny stres, zaburzenia i choroby psychiczne (problemy z pamięcią występować mogą np. w przebiegu depresji czy schizofrenii). Czytaj: Psychoza: czym jest i czym się różni od depresji? Przyczyny i objawy psychozy DEPRESJA POPORODOWA: co to jest i jak pokonać depresję po porodzie ROZTARGNIENIE w ciąży: jak sobie z nim poradzić? Depresja w ciąży - czy można stosować leki antydepresyjne w ciąży? Nietypowe przyczyny zaburzeń pamięci w młodym wieku Do trudności z zapamiętywaniem może dochodzić też u osób, które zmagają się z zespołem obturacyjnego bezdechu sennego – jednym z głównych przejawów tego schorzenia jest chrapanie. Zasadniczo ciężko powiązać te objawy z problemami pamięciowymi, w praktyce jednak mogą się one pojawiać, gdyż z obturacyjnym bezdechem sennym związane są zaburzenia dostaw tlenu do struktur ośrodkowego układu nerwowego. Dochodzić przez nie może do tego, że pacjentka – nawet nieświadomie – w ciągu nocy wielokrotnie będzie wybudzała się ze snu. Ostatecznie może więc być zwyczajnie niewyspana, co prowadzić może właśnie do zaburzeń pamięci. Zaburzenia pamięci u młodych kobiet mogą być również efektem zażywania pewnych leków. Jako przykłady preparatów, gdzie wśród skutków ubocznych ich zażywania możliwe są właśnie trudności pamięciowe, podaje się środki przeciwdepresyjne, preparaty uspokajające (przede wszystkim benzodiazepiny) oraz leki nasenne. Nie tylko jednak preparaty psychotropowe mogą prowadzić do zaburzeń pamięci u młodych kobiet – zdarza się, że problemy te pojawiają się nawet w związku z przyjmowaniem doustnych leków przeciwcukrzycowych czy pewnych środków przeciwbólowych. Objawy zaburzeń pamięci u młodych kobiet Zaburzenia pamięci w młodym wieku przejawiać się mogą bardzo różnie. Możliwe są zarówno bardzo dyskretne i sporadyczne trudności z przypomnieniem sobie tego, co tak naprawdę miało trafić do sklepowego koszyka, jak i zdecydowanie wyraźniejsze nieprawidłowości. Wśród objawów zaburzeń pamięci u młodych kobiet, które z całą pewnością powinny wzbudzić niepokój, wymienić można ciągłe gubienie podstawowych przedmiotów codziennego użytku (takich jak np. klucze czy okulary), zapominanie imion bliskich osób (członków rodziny czy znajomych), trudności z używaniem trudniejszych wyrazów i budowaniem skomplikowanych zdań, w czasie rozmowy zapominanie o tym, czego ona dotyczyła, zapominanie dobrze znanych pacjentowi tras, takich jak np. droga z pracy do domu. Zdarza się tak, że sama pacjentka nie ma w ogóle świadomości istnienia swoich problemów, a jedynie otoczenie zwraca jej uwagę na to, że najprawdopodobniej coś złego dzieje się z jej pamięcią. Taka sytuacja prowadzi zwykle do wielu różnych trudności – pacjentka z zaburzeniami pamięci, z różnych powodów ( z powodu obaw przed tym, że cierpi na bardzo poważną chorobę) może negować sugestie bliskich, a nawet reagować na nie bardzo agresywnie. W takim przypadku konieczna jest przede wszystkim cierpliwość i liczne próby nakłonienia kobiety do odwiedzenia lekarza – zaburzenia pamięci u młodych kobiet można leczyć, zawsze należy najpierw znaleźć jednak ich przyczynę. Badania zlecane przy zaburzeniach pamięci Biorąc pod uwagę to, jak rozmaite mogą być przyczyny zaburzeń pamięci u młodych kobiet, różne badania mogą być zlecane przy ich wystąpieniu. Wybór badań uzależniony jest od tego, jakie jest podejrzewane podłoże problemu. Aby móc wysunąć takie podejrzenie, z pacjentką – a najczęściej również i z jej bliskimi – zbierany jest najpierw dokładny wywiad lekarski. Dzięki niemu można np. wysunąć podejrzenie, że zaburzenia pamięci mogą wynikać z niedoborów składników odżywczych (wtedy najistotniejsze w diagnostyce staje się przeprowadzenie badań laboratoryjnych) czy z jakichś schorzeń neurologicznych (w tym przypadku zlecane są zazwyczaj badania obrazowe głowy). Do kogo jednak pokierować się wtedy, gdy dojdzie do zaburzeń pamięci u młodej kobiety? Wstępnie można umówić się na wizytę do lekarza rodzinnego – już ten specjalista może zlecić wykonanie takich badań, które mogą pozwolić na stwierdzenie możliwych przyczyn zaburzeń pamięci. W razie potrzeby lekarz rodzinny może również skierować pacjentkę do neurologa. Leczenie zaburzeń pamięci u młodych kobiet Znalezienie przyczyny zaburzeń pamięci u młodych dorosłych jest kluczowe – leczenie, dzięki któremu będzie możliwe doprowadzenie do ustąpienia zaburzeń, ukierunkowane jest właśnie na ten problem, który do nich doprowadził. Przykładowo u pacjentek z niedoczynnością tarczycy problemy pamięciowe mogą ustępować po tym, kiedy dzięki farmakoterapii uzyskana zostanie u nich normalizacja poziomów hormonów tarczycy. U tych osób, u których wystąpił guz mózgu, zaburzenia pamięci mogą przemijać po przeprowadzeniu chirurgicznego usunięcia zmiany, z kolei wtedy, gdy trudności pamięciowe powiązane są z zaburzeniami psychicznymi, odpowiednie ich leczenie – bazujące na farmako- i psychoterapii – może skutkować ustąpieniem zaburzeń pamięci u młodych kobiet. Jak żeń-szeń wpływa na zdrowie? WIDEO

Zespół Ehlersa i Danlosa to grupa chorób, które różnią się obrazem klinicznym. Ich przyczyną są mutacje genów odpowiadających za syntezę kolagenu i innych składników tkanki łącznej. W zależności od mutacji występującej u pacjenta dominują objawy ze strony określonego układu, na przykład skóry, układu mięśniowo-szkieletowego czy krwionośnego. Zespół Ehlersa i Danlosa – na czym polega?Zespoły Ehlersa i Danlosa to grupa 13 zespołów genetycznych, w których przebiegu dochodzi do zaburzeń syntezy kolagenu i innych składników tkanki łącznej, zaburzeń metabolicznych, a w konsekwencji do defektów budowy i funkcji tkanki łącznej. Poszczególne zespoły różnią się między sobą mutacją, która je wywołuje oraz typem zaburzeń tkanki łącznej będącym jej konsekwencją, a także obrazem klinicznym. Sposób dziedziczenia również nie jest identyczny we wszystkich zespołach Ehlersa i Danlosa – niektóre dziedziczone są w sposób autosomalny dominujący, inne autosomalny recesywny, a ponadto niekiedy mutacje powstają spontanicznie i choroba występuje u członka rodziny, u której we wcześniejszych pokoleniach jej nie obserwowano. Najczęściej występującym zespołem jest Zespół Ehlersa i Danlosa z nadmierną ruchomością stawów – dotyczy 1 przypadku na 10 000 urodzeń. Natomiast najcięższym jest Zespół Ehlersa i Danlosa naczyniowy. Zespół Ehlersa i Danlosa – objawyObjawy występujące w poszczególnych zespołach są różne. Najbardziej typowymi symptomami dla całej grupy zespołów są te dotyczące stawów (nadmierna ruchomość), skóry (zwiększona rozciągliwość) i naczyń krwionośnych (delikatność i kruchość ścian). Jednak lista możliwych objawów jest o wiele dłuższa. W zespole Ehlersa i Danlosa mogą występować następujące zaburzenia: nadmierna ruchomość stawów – może wystąpić już u noworodków, np. jako wrodzone podwichnięcie stawu biodrowego, a w dorosłym życiu może prowadzić do częstszego występowania choroby zwyrodnieniowej stawów; zaburzenia skóry – w przypadku zespołu Ehlersa i Danlosa jest ona nie tylko nadmiernie rozciągliwa, ale także delikatna, cienka i czasami określana jako przezroczysta, a ponadto łatwo ulega uszkodzeniom; dłonie i stopy mają charakterystyczny „starczy” wygląd ze względu na głębokie bruzdy obecne już w młodym wieku; kruchość ścian naczyń krwionośnych – jest przyczyną licznych zaburzeń: od łatwego siniaczenia, poprzez wczesne powstawanie żylaków kończyn dolnych, aż po występowanie wad zastawek serca, tworzenie się tętniaków, zagrażające życiu rozwarstwienia i pęknięcia ścian naczyń czy pęknięcia wspomnianych tętniaków; obniżenie napięcia mięśniowego, zaniki mięśniowe, przykurcze w stawach, niekiedy pęknięcia ścięgien lub samych mięśni; przewlekłe bóle dotyczące układu kostno-stawowego; zniekształcenia w obrębie układu kostnego – zarówno szkieletu osiowego (dotyczące kręgosłupa (skolioza, kifoskolioza), klatki piersiowej i kości czaszki), jak i obwodowego – szczególnie w obrębie stóp i palców rąk; zaburzenia metabolizmu tkanki kostnej – skutkują wczesną osteopenią i osteoporozą, a co za tym idzie zwiększonym ryzykiem złamań niskoenergetycznych; u dzieci opóźnienie rozwoju ruchowego i wzrostu; zaburzenia struktury narządów wewnętrznych – wynikają z kruchości tkanek; skutkują zwiększoną tendencją do powstawania uchyłków ( w esicy czy pęcherzu moczowym) oraz wzrostem ryzyka pęknięcia narządów, np. macicy w czasie ciąży; osłabienie ścian jamy brzusznej oraz dna miednicy i zwiększone ryzyko powstawania przepuklin czy wypadania narządu rodnego u kobiet; liczne zaburzenia narządu wzroku – od ciężkich wad wzroku wynikających z zaburzeń refrakcji, obecności zeza, poprzez wady budowy twardówki i rogówki oraz zwiększone ryzyko odwarstwienia siatkówki, po możliwe pęknięcie gałki ocznej; zaburzenia narządu słuchu – również całkowita głuchota; wady wrodzone podniebienia i zębów; wczesne i ciężkie choroby przyzębia – mogą prowadzić do utraty uzębienia. Zespół Ehlersa i Danlosa – jak się go rozpoznaje?Podejrzenie zespołu Ehlersa i Danlosa wysuwa się na podstawie kryteriów klinicznych choroby. Do potwierdzenia rozpoznania konieczne jest wykonanie badania genetycznego i identyfikacji mutacji. Wyjątkiem jest EDS z nadmierną ruchomością stawów, który rozpoznaje się jedynie za pomocą kryteriów klinicznych. Jako badania pomocnicze zastosowanie znajdują badania obrazowe (rentgenowskie, tomografia komputerowa, ultrasonografia czy badanie echokardiograficzne) oraz badanie okulistyczne, laryngologiczne, stomatologiczne i wiele innych, ukierunkowanych na diagnostykę lub kontrolę zmian występujących w konkretnych układach i narządach. Zespół Ehlersa i Danlosa – leczenieZespół Ehlersa i Danlosa jest przyczyną zmian dotykających licznych narządów i układów. W związku z tym liczba i rodzaj interwencji terapeutycznych, jakie mogą okazać się konieczne, jest bardzo długa i dotyczy wielu specjalności lekarskich i lekarsko-dentystycznych, np.: w przypadku nadmiernej ruchomości stawów istotnym działaniem jest fizjoterapia, głównie kinezyterapia ukierunkowana na zwiększenie siły mięśni, która pomaga w stabilizacji stawów; niekiedy należy zastosować zaopatrzenia ortopedyczne ułatwiające poruszanie się, a w najcięższych przypadkach konieczna jest operacja ortopedyczna; gdy u pacjenta występują osteoporoza i patologiczne złamania, stosuje się leki przeciwosteoporotyczne; w przewlekłym bólu podaje się leki przeciwbólowe i przeciwzapalne; w przypadku zmian obejmujących układ sercowo-naczyniowy konieczne mogą okazać się interwencje kardiochirurgiczne lub z zakresu chirurgii naczyniowej ratujące życie. Każdy pacjent ze stwierdzonym Zespołem Ehlersa i Danlosa w zależności od typu musi pozostawać pod opieką specjalistów, poddawać się kontroli stanu zdrowia w zalecanym przez nich harmonogramie oraz dostosowywać swą życiową aktywność do stanu organizmu, np. unikać sportów kontaktowych, dźwigania ciężarów, ściśle kontrolować ciśnienie tętnicze krwi ze względu na możliwość rozwoju tętniaka oraz pęknięcia tętnicy. Przeczytaj również:Problemy ze stawami – co suplementować?

Monika Michalak w wieku trzydziestu dziewięciu lat przeszła udar mózgu. W pełni świadoma kobieta, uwięziona w swoim bezwładnym ciele, mogła jedynie mrugać oczami. Jak czuła się po wybudzeniu ze śpiączki? – Byłam przerażona, wystraszona, ale szczęśliwa, że w ogóle żyję – mówiła. Jak funkcjonuje dzisiaj? Jakie są pierwsze sygnały udaru? Czy udar może wystąpić w młodym wieku? Jeszcze do niedawna uważano, że udar mózgu to schorzenie, które dotyczy tylko starszych osób, a tymczasem może wystąpić w dowolnym wieku. Rzeczywiście, choroby serca i choroby układu krążenia nasilają ryzyko występowania udaru czy zawału serca. Ogromne znaczenie ma również miażdżyca, która rozwija się latami i może przyczyniać się do odkładania blaszki miażdżycowej w ścianach naczynia krwionośnego. To powoduje zwężenie przepływu krwi, a z czasem może doprowadzić do całkowitego zablokowania naczynia lub tętnicy. Brak możliwości przepływu krwi prowadzi do udaru niedokrwiennego i jest stanem zagrażającym życiu. Udar mózgu może wystąpić nie tylko w wieku podeszłym, ale i u osób młodych. Co więcej, zdarza się nawet u dzieci, dlatego kluczowe znaczenie ma dbanie o zdrowie, stosowanie zbilansowanej diety i regularne uprawianie sportu. Objawy udaru u osób młodych są takie same jak u osób w wieku podeszłym i obejmują zaburzenia widzenia, rozmycie ostrości widzenia, zaburzenia równowagi, zaburzenia rytmu serca, predyspozycje genetyczne. Zmniejszenie przepływu krwi jest bardzo groźne, może mu sprzyjać nie tylko nieodpowiedni tryb życia, ale także nadużywanie alkoholu. Czynniki ryzyka udaru mózgu Do niemodyfikowalnych czynników ryzyka należą uwarunkowania genetyczne. Na geny nie mamy wpływu, ale na nasz tryb życia i sposób odżywiania już tak, a możemy zrobić wiele, by zmniejszyć ryzyko pojawienia się chorób sercowych. Ważne jest przede wszystkim stosowanie zbilansowanego i zdrowego stylu życia. Wzbogacenie diety w zdrowe tłuszcze pochodzenia roślinnego, pestki, nasiona, warzywa i ryby, a wykluczenie z niej tłuszczów odzwierzęcych, fast foodów oraz produktów wysoko przetworzonych, może wspomóc nasze zdrowie i zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia udaru oraz rozwoju chorób cywilizacyjnych. Ważne jest również wykluczenie używek. Palenie papierosów i nadużywanie alkoholu znacznie osłabiają układ nerwowy oraz pracę serca i mogą podwyższać ryzyko wystąpienia udaru. Czynnikiem podnoszącym to ryzyko jest takżeotyłość. Udar jako bezpośrednie zagrożenie dla życia Udar mózgu to wydarzenie, które stanowi zagrożenie dla życia. Najczęściej udar niedokrwienny występuje, gdy krew przepływa nieprawidłowo, nie docierając do części tkanki mózgowej. W takiej sytuacji tkanka ta obumiera, a stan pacjenta pogarsza się błyskawicznie. Udar mózgu może wystąpić także w sytuacji pęknięcia ściany w naczyniu krwionośnym, co powoduje wylew krwi do mózgu. Część mózgu wraz z otaczającymi tkankami obumiera, a dotknięte udarem obszary mózgu nie będą już funkcjonowały prawidłowo. Udar mózgu wymaga błyskawicznej reakcji, ponieważ szanse na uratowanie człowieka są niewielkie. Objawy są charakterystyczne, ale mogą różnić się w zależności od miejsca wystąpienia udaru. Pierwsze objawy udaru mózgu mogą dotyczyć zaburzeń mowy czy zaburzeń widzenia albo zaburzeń koordynacji, dlatego nigdy nie należy ich lekceważyć. Udar niedokrwienny a udar krwotoczny Wyróżnia się dwa rodzaje udarów: udar niedokrwienny – występuje, gdy nie dociera wystarczająca ilość krwi do mózgu. Jest to udar, który występuje najczęściej, a jego przyczyną często jest miażdżyca, choroba, która wywołana jest nieodpowiednim trybem życia, złym sposobem odżywiania i brakiem aktywności fizycznej, ale też częściowo czynnikami genetycznymi. W wyniku wysokiego poziomu cholesterolu w organizmie odkłada się cholesterol LDL. Tworzy on w tętnicach i w ścianach naczyń krwionośnych tzw. blaszkę miażdżycową, która powoduje ich zwężenie, utrudniając prawidłowy przepływ krwi. Jeśli choroba jest nieleczona, może doprowadzić do rozwoju wielu chorób układu krążenia i układu sercowo-naczyniowego, a także stać się przyczyną zatoru, zawału serca czy udaru mózgu udar krwotoczny – inaczej jest nazywany wylewem albo pęknięciem tętniaka mózgu. Następuje, gdy pęknie ściana tętnicy mózgu, co wywołuje nie tylko krwotok podpajęczynówkowy, ale również wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Tego rodzaju udar wywołuje rozległe uszkodzenie mózgu i najczęściej prowadzi do zgonu Udar krwotoczny Udar krwotoczny może powodować krwotok. Krwotok podpajęczynówkowy występuje, gdy krew przedostaje się do przestrzeni pomiędzy oponą miękką i oponą pajęczą, w której znajduje się płyn mózgowo-rdzeniowy. Krwotok śródmózgowy występuje, gdy pęka naczynie krwionośne, a krew wylewa się z uszkodzonego naczynia do układu komorowego lub do móżdżku. Krwotok śródmózgowy może wystąpić u osób, które cierpią na nadciśnienie tętnicze, które nie jest odpowiednio leczone. Udar niedokrwienny mózgu – skutki Udar niedokrwienny mózgu daje większe szanse na wyleczenie pacjenta. Zdarza się i tak, że tętnica samodzielnie się udrażnia i w takiej sytuacji mówi się, że nastąpił mikroudar. Udar mózgu jest bardzo poważną sprawą, która może doprowadzić do rozległej niepełnosprawności lub zakończyć się paraliżem jednej strony ciała. Pacjent po udarze może mieć problem z poruszaniem się, może też stracić pamięć. Może także doprowadzić do śmierci. Jak wynika z danych, około 25 procent pacjentów po przebytym udarze ma szanse wrócić do pełnosprawności. Kluczowy jest czas reakcji i to czy, pacjent w odpowiednim czasie uzyska pomoc medyczną. Udar niedokrwienny mózgu – rehabilitacja Rehabilitacja po udarze niedokrwiennym mózgu może znacznie poprawić stan pacjenta. Proces rehabilitacji musi jednak rozpocząć się natychmiast, od razu po przyjęciu do szpitala. Rehabilitacja może zmniejszyć powikłania i zwiększyć szanse na to, że pacjent będzie w stanie się poruszać czy mówić. Na czym polega? Przede wszystkim na pionizacji i fizjoterapii, która ma zapobiec odleżynom i utrzymać sprawność mięśni. Ważna jest także praca z logopedą, by zapobiec zaburzeniom mowy. Jakie objawy przepowiadają udar mózgu? Objawy przepowiadające udar mózgu to: problemy z mówieniem – osoba, która ma udar mózgu, mówi niewyraźnie i ma trudności z tym, żeby zrozumieć innych odrętwienie twarzy i osłabienie mięśni twarzy - twarz może być częściowo sparaliżowana, można też dostrzec opadanie kącika ust podwójne widzenie lub nagła ślepota problem z równowagą i utrata koordynacji wzrokowo-ruchowej silne zawroty głowy Pamiętaj! Jeśli zauważysz wyżej wymienione objawy u osoby ze swojego otoczenia, wezwij pogotowie. Jeśli masz wątpliwości dotyczące stanu zdrowia, również wezwij pomoc. W przypadku udaru mózgu każda minuta ma znaczenie i może zdecydować o życiu lub śmierci pacjenta. Osoby postronne mogą mieć problem, aby rozpoznać udar, dlatego zawsze należy się skonsultować! Sygnały alarmowe: problemy z mówieniem, wzrokiem i utrzymaniem równowagi Opisane wyżej objawy to tzw. sygnały alarmowe, które świadczą o tym, że dany człowiek właśnie doświadczył udaru mózgu. Osobom z zewnątrz może wydawać się, że taka osoba jest pod wpływem alkoholu lub środków odurzających – może wydawać bełkotliwe dźwięki, mówić niewyraźnie, zataczać się i mieć trudności z poruszaniem. Oprócz problemów z równowagą charakterystyczne są również problemy z koordynacją wzrokowo-ruchową. Jak rozpoznać udar mózgu? Udar mózgu wywołuje klasyczne objawy neurologiczne i fizyczne. O udarze może świadczyć nie tylko problem z mówieniem czy koordynacją, ale także drętwienie rąk czy drętwienie nóg czy nagłe problemy z krążeniem. Jeśli jesteśmy świadkami, że jakaś osoba w naszym otoczeniu doświadcza takich objawów, powinniśmy jak najszybciej wezwać pogotowie ratunkowe. Kluczowy jest czas, a liczy się każda minuta. Udar niedokrwienny mózgu – profilaktyka W zapobieganiu udaru mózgu kluczowe znaczenie ma profilaktyka. Należy nie tylko regularnie robić badania profilaktyczne i sprawdzać, jaki jest poziom cholesterolu w organizmie, ale przede wszystkim dbać o zdrowy i zbilansowany styl życia. Konieczne jest dbanie o dobrą dietę, w której wysoki udział mają kwasy tłuszczowe Omega-3 i zdrowe kwasy tłuszczowe. Warto jeść ryby, owoce morza, warzywa, owoce, a także pestki, nasiona, orzechy. Kluczowe jest również dbanie o aktywność fizyczną, regularne spacery, pozostawanie w ruchu. Warto uprawiać także jakiś sport, jakąś wybraną przez siebie dyscyplinę sportową. Dobre efekty przynosi nordic walking czy jogging, które pobudzają krążenie krwi i wspierają właściwe funkcjonowanie układu sercowo-naczyniowego. Udar – objawy Objawy, które powinny zaniepokoić to ból po jednej stronie twarzy, niewytłumaczalny ból po jednej stronie ciała, który dotyczy twarzy, ręki, nogi, klatki piersiowej, rozmazany obraz, niewyraźne lub podwójne widzenie, problemy z oddychaniem, mdłości i wymioty, zawroty głowy, brak koordynacji lub utrata równowagi, nagłe drętwienie lub mrowienie po jednej stronie ciała, porażenie jednej strony twarzy, nagły, ostry i niewyobrażalnie silny ból głowy (pojawia się przy udarze krwotocznym), problemy z mówieniem, problem z doborem odpowiednich słów i niewyraźna mowa, dezorientacja, ekstremalne zmęczenie. Udar – co robić? Jeżeli podejrzewamy udar u siebie lub u kogokolwiek z naszego otoczenia, powinniśmy niezwłocznie zadzwonić po pomoc. Uzyskanie natychmiastowej pomocy lekarskiej (w ciągu godziny) w przypadku wystąpienia wymienionych wyżej objawów udaru mózgu jest konieczne, aby ograniczyć lub zapobiec trwałemu uszkodzeniu mózgu lub śmierci. Jeżeli podejrzewasz, że ktoś ma udar: Poproś, żeby osoba się uśmiechnęła. Sprawdź, czy pojawiły się oznaki paraliżu po jednej stronie ciała (np. opadający jeden kącik ust). Poproś, żeby osoba podniosła obie ręce na wysokość klatki piersiowej. Sprawdź, czy jedna z nich nie opada. Poproś, żeby osoba powtórzy dowolne (ale dłuższe) zdanie. Sprawdź, czy nie wystąpiły problemy z mową. Jeżeli cokolwiek cię niepokoi lub wystąpiły objawy z listy powyżej, natychmiast wezwij pomoc. TIA – przemijający atak niedokrwienny Istnieje jeszcze coś takiego jak przemijający udar niedokrwienny (TIA). W takiej sytuacji może dojść do częściowego samoistnego wyzdrowienia, w takiej sytuacji objawy ustępują równie szybko jak się pojawiły, najczęściej w ciągu kilku minut. Nie wolno jednak tego lekceważyć tylko zgłosić się do szpitala, bo kilkanaście procent pacjentów jest zagrożonych wystąpieniem udaru niedokrwiennego w ciągu kilku dni. Konieczne jest wykonanie badań, które ocenią, jaki jest stan serca. Co to jest miniudar? Miniudar to może być przemijający atak niedokrwienny. Powstaje gdy przepływ krwi zostaje częściowo zaburzony, a jego objawy mogą szybko ustąpić. Jest to jednak sygnał od organizmu, że dzieje się coś złego i należy wykonać konieczne badania. Udar niedokrwienny mózgu – diagnostyka Przy podejrzeniu udaru niedokrwiennego konieczne jest wykonanie szczegółowych badań. Zaliczają się do nich tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, angiografia oraz MRI i badanie dopplerowskie sprawdzające przepływy krwi. Udar niedokrwienny mózgu – leczenie Leczenie udaru najczęściej polega na rehabilitacji, która odbywa się w specjalistycznych klinikach. Jest to jednak konieczne, jeśli pacjent ma wrócić do pełnej sprawności. Czytaj też:W Polsce co 6,5 minuty ktoś doznaje udaru mózgu. 5 czynników, które minimalizują ryzyko jego wystąpienia

Ciąża bez objawów to ciąża, w której przebiegu brak tak oczywistych objawów, jak tkliwość piersi, mdłości, zatrzymanie miesiączkowania czy wymioty. W efekcie ciężarna może się dowiedzieć o tym, że jest w ciąży dopiero po wykonaniu testu ciążowego lub podczas wizyty u ginekologa. Kiedy możliwa jest ciąża bez objawów i czy stanowi ona powód do niepokoju? Podpowiadamy! Najważniejsze informacje: 1. Ciąża bez objawów – z czego może wynikać 2. Ciąża bez objawów – czy to oznacza, że płód rozwija się nieprawidłowo 3. Ciąża bez objawów – czy to to samo co ciąża pozamaciczna 4. Ciąża nierozpoznana, ciąża wyparta – co oznaczają te pojęcia Ciąża bez objawów – z czego może wynikać? Ciąża bez objawów to zjawisko, które występuje u niewielkiego odsetka kobiet. Polega ono na tym, że mimo że kobieta jest w ciąży, mogą u niej nie wystąpić charakterystyczne objawy, takie jak zanik miesiączki, mdłości czy bolesność piersi. Brak objawów w ciąży może wynikać z kilku czynników, wśród nich wymienia się: • choroby przewlekłe (np. PCOS, czyli zespół policystycznych jajników), • choroby psychiczne (np. schizofrenia), • nieregularny cykl miesiączkowy, • uzależnienie od alkoholu lub substancji psychoaktywnych, • zaburzenia hormonalne (zbyt niski poziom gonadotropiny kosmówkowej), • złą kondycję fizyczną ciężarnej (otyłość). Ciąża bez objawów – czy to oznacza, że płód rozwija się nieprawidłowo? Ciąża bez objawów nie zawsze wiąże się ze stanem zagrożenia dla zdrowia lub życia płodu. Każda kobieta odczuwa bowiem symptomy ciąży w indywidualny sposób. Sytuacja, która może wzbudzić niepokój, to nagły zanik objawów ciąży, które już się wcześniej pojawiły, może to bowiem oznaczać, że doszło do poronienia. Aby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku i dziecko rozwija się prawidłowo, konieczna jest wizyta u ginekologa i specjalistyczne badania, np. USG. Ciąża bez objawów – czy to to samo co ciąża pozamaciczna? Ciąża bez objawów może, ale nie musi, świadczyć o ciąży pozamacicznej (ektopowej). Do takiej ciąży dochodzi, gdy zapłodniona komórka jajowa zagnieździ się poza macicą (np. w jajowodzie). Jeśli zaszło podejrzenie ciąży pozamacicznej, by to potwierdzić lub wykluczyć, w pierwszej kolejności wykonuje się test ciążowy, a następnie badanie ginekologiczne, badanie hCG (stężenie hormonu gonadotropiny kosmówkowej) oraz badanie USG. Ciąża nierozpoznana, ciąża wyparta – co oznaczają te pojęcia? Poza ciążą bez objawów, w ginekologii funkcjonuje także takie pojęcie jak ciąża nierozpoznana czy też ciąża wyparta. Oznaczają one sytuację, w której kobieta nie chce przyjąć do wiadomości, że jest w ciąży, co wpływa niekorzystnie na rozpoznanie ciąży. Ciąża wyparta może dotyczyć kobiet w bardzo młodym wieku (nastolatek), kobiet chorujących na choroby psychiczne (np. schizofrenię), a także kobiet, które nadużywają alkoholu lub innych substancji psychoaktywnych. Wszelkie zmiany hormonalne, które odpowiadają za objawy ciążowe, zachodzą u nich w subtelny sposób, tak, że ciąża może pozostać niewykryta nawet pomimo wykonania testu ciążowego. Przypuszczasz, że jesteś w ciąży, ale brak u Ciebie charakterystycznych objawów? Najlepiej jak najszybciej zgłosić się z tym problemem do lekarza. Specjalistyczne badania, w tym między innymi badanie poziomu gonadotropiny kosmówkowej pomoże Ci rozwiać wątpliwości! Zdjęcie: Artykuł jest chroniony prawami autorskimi. Niedopuszczalne jest zwielokrotnianie, modyfikowanie, publiczne odtwarzanie i / lub udostępnianie Serwisu, jego części, materiałów w nim zamieszczonych i / lub ich części, za wyjątkiem przypadków wskazanych w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa. Data publikacji: 21/04/2020, Data aktualizacji: 09/11/2021

Menopauza to trudny czas w życiu każdej kobiety. Związany jest z licznymi zmianami w jej organizmie, w tym szczególnie ze stopniowym zanikiem płodności. Podkreślić tu należy słowo „stopniowym”. Choć wielu kobietom wydaje się, że menopauza wyklucza możliwość zajścia w ciążę, rzeczywistość wygląda nieco inaczej. Temat „menopauza a ciąża” nie jest nieprawdopodobny. Okazuje się, że zdarzają się przypadki, że kobiety zachodzą w tym szczególnym czasie w ciążę, a może być to niestety niebezpieczne zarówno dla przyszłej matki, jak i dla jej dziecka. Co należy wiedzieć o płodności w czasie menopauzy? Skąd mieć pewność, że kobieta nie będzie mieć już dzieci naturalnie?Czy można zajść w ciążę podczas menopauzy?Ciąża czy menopauza? Podobieństwo objawówObjawy ciąży w menopauzieMenopauza w młodym wieku a ciąża – czy jest jeszcze szansa?Czy można zajść w ciążę podczas menopauzy?Trzeba wiedzieć, że relacja „menopauza a ciąża” jest bardzo skomplikowana, stąd ciężko w kilku zdaniach opisać jej złożoność. Niemniej jednak odpowiedź na pytanie, czy można zajść w ciążę podczas menopauzy, jest jak najbardziej twierdząca. W okresie okołomenopauzalnym pojawić mogą się dni płodne, a wówczas może zdarzyć się, że dojdzie do zapłodnienia i zagnieżdżenia zarodka w macicy. Kobieta nie będzie mogła naturalnie zajść w ciążę po menopauzie, natomiast dni płodne w okresie menopauzy mogą się pojawiać i jest to jak najbardziej naturalne zjawisko. Sama menopauza nie jest stanem, który pojawia się i mija błyskawicznie. Może on ciągnąć się tygodniami, a nawet miesiącami. Po zaobserwowaniu pierwszych objawów, które mogą świadczyć o menopauzie, kobiety uważają, że recepta online na tabletki antykoncepcyjne nie jest im już potrzebna. Odstawiają wówczas pigułki, stawiając na seks bez zabezpieczenia, a następstwem tego może być niestety nieplanowana już w tym wieku ciąża. Trzeba mieć na uwadze, że ciąża w wieku okołomenopauzalnym, czyli zazwyczaj w wieku 50+, obarczona jest wysokim ryzykiem. Niebezpieczna może być zarówno dla zdrowia dziecka, jak i dla jego matki. W przypadku ciąży w późnym wieku istnieje nie tylko duże ryzyko poronienia lub porodu z powikłaniami, ale również pojawienia się wad genetycznych u płodu, a także poważnych zaburzeń jego rozwoju. Ciąża czy menopauza? Podobieństwo objawówJeśli chodzi o zależność menopauza a ciąża, należy mieć na uwadze, że objawy obu tych stanów mogą być dość podobne. Sprawia to, że kobiety dojrzałe często uważają, że pojawiają się u nich pierwsze objawy menopauzy, a tak naprawdę mają one do czynienia z pierwszymi objawami ciąży. Mowa tu między innymi o zatrzymaniu krwawienia miesiączkowego. Brak krwawienia miesiączkowego lub jego nieregularność w czasie menopauzy nie muszą świadczyć o cyklach bezowulacyjnych. To znów daje realne ryzyko zajścia w ciążę, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że w przypadku krwawień nieregularnych, trudno wyznaczyć dni płodne u kobiety – czasem z wysoką dokładnością może to zrobić jedynie lekarz. Kobieta, która dba o swoje zdrowie nie powinna traktować czasowego zawieszenia miesiączki czy miesiączek nieregularnych w wieku 50+ jako sygnału, że nie może już mieć dzieci. Okres może w czasie przekwitania pojawiać się nieregularnie i tylko kontakt z lekarzem oraz wykonanie odpowiednich badań może dać pewność, że kobieta nie jest już płodna. Jeśli kobieta chce mieć pewność, że nie będzie już miała dzieci, powinna zgłosić się do lekarza, by wykonać stosowne badania krwi. W badaniach tych sprawdza się poziom hormonów w organizmie, w tym zwłaszcza poziom FSH, który powiązany jest z cyklami owulacyjnymi oraz płodnością każdej kobiety. Dopiero gdy wynik badania FSH będzie większy lub równy 30 mlU/ml, kobieta może mieć pewność, że nie będzie miała już ciąży w menopauziePrzekwitanie ma wiele objawów, które w mniejszym lub większym stopniu dotyczą niemal każdej kobiety. Dochodzi do wygaszania pracy jajników, a w związku z tym zmienia się kobieca gospodarka hormonalna i dochodzi do licznych symptomów, których nie sposób przeoczyć. Niektóre objawy ciąży w menopauzie mogą przypominać same objawy menopauzy. Mowa tu nie tylko o wspomnianym wcześniej zatrzymaniu krwawienia, ale również o bólach i zawrotach głowy, zmęczeniu, rozkojarzeniu, przybieraniu na wadze, plamieniach, tkliwości piersi, wahaniach nastrojów, problemach z cerą, czy też infekcjach intymnych. Obserwując takie objawy, kobiety dojrzałe stwierdzają, że przyczynia się do nich menopauza, a ciąża nie może mieć już miejsca, aczkolwiek wynik testu ciążowego niejednokrotnie zaskakuje zarówno kobiety, jak i ich partnerów. Menopauza w młodym wieku a ciąża – czy jest jeszcze szansa?Jeśli chodzi o temat „menopauza a ciąża”, trzeba wiedzieć, że nie każda kobieta wchodzi w czas menopauzy w okolicach 50-roku życia. Jest to kwestia dość indywidualna i u niektórych kobiet pierwsze oznaki menopauzy pojawiają się znacznie wcześniej. Pacjentki te nie są jednak jeszcze gotowe na zmiany, z którymi przyjdzie im się zmierzyć i planują jeszcze powiększenie rodziny. U niektórych kobiet wczesna menopauza pojawia się już w okolicach 35-roku życia, a w tym czasie zwykle nie myśli się jeszcze o przymusowej utracie płodności. Czy w przypadku menopauzy w młodym wieku jest jeszcze szansa na ciążę? Okazuje się, że jak najbardziej – co więcej – temat „menopauza w młodym wieku a ciąża” jest coraz bardziej nagłaśniany za sprawą dobrze działającego na menopauzę leczenia hormonalnego czy nawet zapłodnień in vitro. Najlepiej swój problem omówić indywidualnie z lekarzem i w razie potrzeby udać się do kliniki płodności, gdzie indywidualnie do stanu kobiety, jej wieku i czynników dodatkowych ustalony zostanie plan działania. Informacje zawarte w dziale „Blog" serwisu należy traktować jedynie jako informacyjno-edukacyjne. Treści te i porady w nich zawarte nie mogą w żadnym wypadku zastąpić bezpośredniego kontaktu z lekarzem i nie powinny być również uznawane za profesjonalną poradę medyczną. Wydawca serwisu NaszaRecepta nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystywanie porad z materiałów informacyjno-edukacyjnych bez wcześniejszej konsultacji ze specjalistą.

Ciąża bezobjawowa – czy to możliwe? Wiele kobiet, które podczas ciąży miały mdłości, zaparcia, zgagę i były bardzo senne czyta z niedowierzaniem newsy o kobietach, które o ciąży dowiadują się podczas porodu lub na chwilę przed nim. Czy faktycznie ciąża bezobjawowa jest możliwa? Czy możliwa jest ciąża bezobjawowa? Chyba tak, skoro co jakiś czas gazety i telewizja informują o kobiecie, która urodziła dziecko, ale która przez 9 miesięcy ciąży nie miała pojęcia, że nosi je pod swoim sercem. Jak to możliwe, że kobieta oczekuje dziecka, ale nie wie o tym? Przecież ciąża wiąże się z wieloma charakterystycznymi objawami - zanika miesiączka, rośnie brzuch, pojawiają się typowe dolegliwości ciążowe, jak mdłości czy zgaga. Kiedy możliwa jest ciąża bezobjawowa? Spis treściCzy ciąża może nie dawać objawów?Każda ciąża powinna być monitorowanaCzy brak objawów ciąży oznacza coś złego?Kiedy trudniej zauważyć ciążę?Ciąża wyparta lub nierozpoznana – na czym polega?Ciąża pozamaciczna – czy jest bezobjawowa? Czy ciąża może nie dawać objawów? Istnieje kilka przypadków, w których brak objawów może wynikać np. z kondycji fizycznej ciężarnej (np. jest ona otyła), chorób przewlekłych (np. PCOS - zespół policystycznych jajników), chorób psychicznych (np. schizofrenia) lub uzależnień. Czasami jednak kobiety nie mają objawów ciąży i wynika to z ich natury, a także nie wskazuje na zagrożenie życia lub zdrowia dziecka bądź mamy. Bez względu jednak na to, czy kobieta ma objawy ciąży, czy też nie, to jeśli podejrzewa ciążę, powinna udać się do lekarza ginekologa i to potwierdzić. Każda ciąża powinna być monitorowana Trzeba podkreślić, że specjalistyczna opieka w trakcie ciąży jest konieczna, by zmodyfikować zachowania behawioralne ciężarnej i mieć możliwość wcześniejszego reagowania na nieprawidłowości, choroby stany zagrażające życiu matki oraz dziecka. Jest to istotne, dlatego też każda kobieta w ciąży powinna udać się do lekarza ginekologa do 10. tygodnia ciąży, aby potwierdzić ten stan. Czytaj również: Czy w ciąży trzeba chodzić do lekarza? Jak rośnie brzuch w ciąży, czyli w którym miesiącu widać brzuch? Czy brak objawów ciąży oznacza coś złego? Wiele kobiet, u których test ciążowy wyszedł pozytywnie, doszukuje się pierwszych symptomów ciąży. Z reguły je znajdują, jednak nie zawsze występują one u wszystkich. Warto pamiętać, że objawy ciąży to sprawa indywidualna i każda kobieta ciężarna może odczuwać je w nieco inny sposób, a nawet symptomy mogą się różnić tylko u jednej kobiety, w porównaniu np. pierwszej ciąży z kolejnymi. Co warto podkreślić, to brak oczywistych objawów takich jak mdłości, bolące piersi, wymioty, brak miesiączki, zwiększony apetyt, zaparcia, częstomocz, senność itp. nie świadczy o tym, że z dzieckiem lub ciężarną dzieje się coś niedobrego. Nawet wtedy, gdy u ciężarnej nie ma standardowych objawów ciąży, to płód może rozwijać się prawidłowo, a zdrowiu mamy nic nie zagraża. Nie ma dowodów, które wskazywałyby na to, że brak symptomów związany jest ze zwiększonym ryzykiem poronienia, przedwczesnego porodu lub niską masą urodzeniową. Aby upewnić się, czy wszystko jest tak, jak być powinno, lekarz wykonuje badanie ultrasonograficzne (USG). Istotną kwestią jest także przybieranie na wadze oraz wielkość brzucha kobiety w ciąży. Warto wiedzieć, że w pierwszym trymestrze większość mam tyje zaledwie 1-2 kg, ale niektórym zdarza się także je tracić, co najczęściej związane jest z nudnościami i wymiotami. Do końca ciąży kobiety tyją zwykle jeszcze około 10 kg, jednak tutaj także jest to kwestia indywidualna. WAŻNE! Jedyną sytuacją, która powinna zaniepokoić i wymaga konsultacji specjalistycznej jest nagłe zaniknięcie objawów ciąży. Ma to miejsce u kobiet, które miały te objawy i nagle przestały je mieć, a nie u tych, które nie miały ich w ogóle. W takiej sytuacji, szczególnie w pierwszym trymestrze ciąży, konieczne jest sprawdzenie tej sytuacji, gdyż mogło nastąpić np. poronienie. Czytaj również: Waga w ciąży: ile można przytyć w ciąży? Nietypowe wczesne objawy ciąży: zobacz, co może cię zaskoczyć! Brak miesiączki i objawów ciąży – czy to ciąża? U wielu kobiet pierwszym objawem ciąży jest brak miesiączki. Należy zdawać sobie sprawę, że u niektórych kobiet w ciąży występuje miesiączka. Z reguły krwawienie kończy się w pierwszym trymestrze, jednak czasami może utrzymywać się dłużej. Dlatego też, nawet jeśli kobieta nie ma standardowych objawów, a podejrzewa, że mogło dojść do zapłodnienia, zaleca się wykonanie testu ciążowego oraz wizytę u specjalisty, który zleci badanie krwi oraz wykona USG, potwierdzające lub wykluczające ciążę. Kiedy trudniej zauważyć ciążę? Trudności w zauważeniu ciąży mogą mieć także kobiety, u których miesiączki są nieregularne, co zdarza się np. u chorujących na PCOS, czyli zespół policystycznych jajników. W takich sytuacjach może być tak, że kobieta nie zauważy pierwszych objawów i o ciąży może dowiedzieć się w 2-3 miesiącu ciąży lub nawet później, gdy brzuch ulegnie znacznemu powiększeniu i pojawią się ruchy dziecka. Ciężarne kobiety z PCOS najczęściej odczuwają jedynie łagodne bóle, a według specjalistów, PCOS to najczęstsza przyczyna ciąży bezobjawowej. Nieregularne cykle mają często także kobiety cierpiące na otyłość, u których pierwsze objawy ciąży mogą także być niezauważone, a ciąża wykryta dopiero, gdy kobieta poczuje ruchy dziecka. Ciąża wyparta lub nierozpoznana – na czym polega? Warto podkreślić, że zdarzają się także sytuacje, w których ciężarne usilnie wypierają to, że są w ciąży. Jak podali naukowcy z Journal of Royal Society od Medicine, jest to bardziej powszechne niż się spodziewano, gdyż według nich nawet 1 na 475 kobiet może nie zdawać sobie sprawy, że jest w ciąży do 20 tygodnia ciąży, a nawet 1 na 2500 do czasu porodu. Według specjalistów ciąża wyparta dotyczy konkretnych grup kobiet i wśród nich znajdują się: nastolatki – co wynika z nieznajomości własnego ciała, nieregularnych miesiączek, a także strachu przed ciążą w młodym wieku, kobiety zabiegane – wypieranie lub niezauważenie objawów często dotyczy kobiet zapracowanych, które godzą wiele obowiązków, w tym zawodowe z domowymi i np. opiekę nad wcześniejszymi dziećmi, co wpływa niekorzystnie na rozpoznanie ciąży, kobiety uzależnione – zaburzenia świadomości wynikające z nadużywania alkoholu bądź innych substancji psychoaktywnych sprawia, że u niektórych kobiet ciąża rozpoznawana jest na bardzo późnym etapie, kobiety chore – najczęściej dotyczy to chorób psychicznych np. choroby afektywnej dwubiegunowej lub schizofrenii, podczas których kobieta może wypierać fakt istnienia ciąży. Na to, że ciąża jest wypierana i tym samym jej objawy nie są dostrzegane wpływa przede wszystkim to, że często jest ona niechciana lub nieplanowana. Z raportu „Zachowania zdrowotne kobiet w ciąży” przeprowadzonego w 2017 roku wynika, że w Polsce około 20 procent ciąż jest nieplanowanych. Ciąża pozamaciczna – czy jest bezobjawowa? Jeśli u kobiety ma miejsce ciąża pozamaciczna, czyli zlokalizowana poza jamą macicy, to początkowo objawy ciąży nie będą występowały. W późniejszym okresie mogą pojawić się bóle brzucha, najczęściej jednostronne, krwawienie, ból górnej części ramienia, a także objawy takie jak ogólne złe samopoczucie, potliwość, bladość skóry i szybsza akcja serca. W takich przypadkach, gdy w badaniu USG nie ma widocznej ciąży, test ciążowy ją wykazał i miesiączka nie występuje, słusznym podejrzeniem jest ciąża pozamaciczna, którą należy potwierdzić u specjalisty. Czytaj rówineż: Beta hCG w ciąży. Co oznacza poziom hCG i jakie są normy hCG? Potwierdzenie ciąży: kiedy lekarz może stwierdzić ciążę? Dziennikarka, redaktorka, copywriter. Publikuje w czasopismach i na portalach o tematyce zdrowotnej i parentingowej. Należy do Stowarzyszenia Dziennikarze dla Zdrowia.

Statystycznie jedna na sto kobiet przed 40 rokiem życia zostaje zaskoczona menopauzą! Wiele z nich nie jest na to gotowych, a co więcej dopiero planuje założenie rodziny. Czy przedwczesne wygaśnięcie funkcji jajników uniemożliwia zajście w ciążę? Jakie są przyczyny wczesnej menopauzy, jak się ją diagnozuje i leczy? Odpowiedzi w tekście. Statystycznie jedna na sto kobiet przed 40 rokiem życia zostaje zaskoczona menopauzą! Wiele z nich nie jest na to gotowych, a co więcej dopiero planuje założenie rodziny. Czy przedwczesne wygaśnięcie funkcji jajników uniemożliwia zajście w ciążę? Jakie są przyczyny wczesnej menopauzy, jak się ją diagnozuje i leczy? Odpowiedzi w tekście. Ryzyko związane z odkładaniem ciąży „na później” „Jeszcze mam czas na życie prywatne, małżeństwo i dziecko. Najpierw wykształcenie i praca! Mam dużo czasu” – to kierunek życia coraz częściej wybierany przez współczesne kobiety. Największym zagrożeniem, które wynika z odkładania macierzyństwa na później jest utrata płodności, a tym pozbawienie się szansy na bycie mamą. Dlatego w szczególności ważne jest, aby postępować odpowiedzialnie. Po 30 roku życia płodność kobiety znacząco spada i zmniejsza się prawdopodobieństwo implantacji embrionu. Po 30 roku życia kobiecy organizm produkuje znacznie mniej progesteronu oraz zwiększa się ryzyko wystąpienia przedwczesnej menopauzy. Menopauza to fizjologiczny okres, w którym ustępują krwawienia miesiączkowe i wygasają czynności jajników. Jest ona naturalnym, nieuniknionym etapem życia każdej kobiety. Nierozerwalnie kojarzona jest przez społeczeństwo z metryką sięgającą około 50 roku życia. Niestety! Choć wydaje się to nieprawdopodobne są kobiety, u których występuje menopauza przed 40-tym, a nawet 30-tym rokiem życia. Odkładając decyzję o dziecku na trzecią dekadę życia należy zatem monitorować swoją płodność. Z pewnością jest to forma zabezpieczenia, dzięki której nie będzie za późno, kiedy przyjdzie ten „właściwy moment” na ciążę. Przyczyny przedwczesnej menopauzy Do czynników ryzyka wystąpienia przedwczesnej menopauzy należą poniższe: Czynniki genetyczne i dziedziczne Jeżeli u matki lub starszej siostry stwierdzono przypadek przedwczesnego przekwitania, to automatycznie wzrasta ryzyko wystąpienia wczesnej menopauzy u pacjentki. Nie zostały opublikowane informacje o tym, jaka dokładanie mutacja mogłaby powodować wystąpienie menopauzy o ponad 10 lat wcześniej, ale istnieją dowody sugerujące taką etiologię zmian u niewielkiego odsetka kobiet. Zauważa się, przedwczesna menopauza jest związana z tzw. pionowym wzorem dziedziczenia. Oznacza to, że zarówno matka, jak i babka danej kobiety również przeszły klimakterium znacznie wcześniej. Choroby nowotworowe Lekarze jako przyczynę wskazują głównie na nowotwory jajników oraz metody leczenia przeciwnowotworowego (radio- i chemioterapię), gdyż niszczą bezpowrotnie tkanki, zmieniają DNA, a także wpływają na procesy wewnątrzkomórkowe, uniemożliwiając tym samym zajście prawidłowych reakcji w organizmie i stopniowo prowadząc do jego całkowitego wyniszczenia. Choroby autoimmunologiczne Są one odpowiedzialne za modyfikacje sposobu działania układu dokrewnego, a przede wszystkim mobilizują układ odpornościowy do nadmiernej, nieprawidłowej reakcji zapalnej, która w konsekwencji zaburza zintegrowaną pracę organizmu jako całości. Przykładowe choroby to: choroba Hashimoto, choroba Addisona, cukrzyca typu 1, celiakia, bielactwo, niedokrwistość złośliwa, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, miastenia Przebyte ginekologiczne zabiegi chirurgiczne Np. usunięcie jajników i histerektomia (usunięcie macicy) w sposób oczywisty uniemożliwiają zarówno dalsze wytwarzanie hormonów płciowych odpowiadających za zdolność do rozrodu jak i „bycie w ciąży” (brak możliwości zagnieżdżenia się zarodka). Ponadto, udowodniono, że do przedwczesnej menopauzy dochodzi u kobiet poddanych długotrwałemu i silnemu stresowi i u pacjentek o niskim statusie społecznym. Badania naukowe traktują także o tym, że za wcześniejsze występowanie objawów menopauzy odpowiada palenie nikotyny oraz błędy dietetyczne. Objawy przedwczesnej menopauzy Zazwyczaj proces wchodzenia w klimakterium zaczyna się od zmiany rytmu miesiączkowania i skróceniu się cyklów miesiączkowych. Obraz kliniczny jest bardzo zróżnicowany, dlatego warto wszystkie nietypowe objawy i niepokojące sprawy omówić z lekarzem. Najczęstsze dolegliwości zwiastujące wystąpienie przedwczesnej menopauzy: Zmiany w cyklu miesiączkowych – krwawienia pojawiające się częściej niż do tej pory oraz takie, które są zbyt skąpe lub bardziej obfite niż zwykle Nadmierne wysuszenie skóry Gwałtowne uderzenia gorąca i towarzyszące im czasem kołatanie serca, zwłaszcza w sytuacjach stresowych Nadmierne pocenie się Wahania nastroju szybkie i nieuzasadnione (np. zmianą diety) tycie – centymetrów przybywa zwłaszcza w okolicach bioder oraz ud kłopoty z zasypianiem Diagnostyka przedwczesnej menopauzy – jakie badania należy wykonać? Najważniejszą rolę w diagnostyce przedwczesnej menopauzy pełni lekarz endokrynologi i ginekolog. W Gyncentrum pacjentki mogą skorzystać z porady ze specjalistą z zakresu endokrynologii ginekologicznej. Wśród badań, zleconych przez lekarza może się znaleźć: USG jamy brzusznej, USG przezpochowowe i cytologia. Pośród badań laboratoryjnych obowiązkową pozycję stanowią badania hormonalne – potwierdzą lub wykluczą one przedwczesne klimakterium. Sprawdza się przede wszystkim poziom hormonów produkowanych przez jajniki (estrogeny, progesteron) i przysadkę mózgową (FSH – folikulotropowy). Badanie stężenia FSH daje informację, czy przysadka mózgowa pobudza odpowiednio jajniki do wydzielania hormonów płciowych. Hormon ten stymuluje pęcherzyki w jajnikach do owulacji i wydzielania estrogenów. Gdy poziom estrogenów spada, przysadka zaczyna wydzielać więcej FSH. Wysokie FSH może więc wskazywać na początek menopauzy. Jeśli okaże się, że poziom progesteronu i estrogenów jest zbyt niski, trzeba będzie rozpocząć leczenie. Hormony płciowe regulując bowiem wiele ważnych funkcji organizmu. Przedwczesne klimakterium groźne dla zdrowia Wczesna menopauza wpływa nie tylko na płodność i cykl miesiączkowy, ale też na pracę całego organizmu. Menopauza wiąże się z wyższym ryzykiem wystąpienia osteoporozy, zakrzepicy, skłonności do żylaków. Niski poziom estrogenów powoduje zaburzenia metaboliczne, zwiększone ryzyko chorób układu krążenia (miażdżyca, hipercholesterolemia), infekcji układu moczowo-płciowego. Leczenie przedwczesnej menopauzy Lekarz może zalecić terapię hormonalną, podczas której uzupełnią się niedobory hormonów, na czym skorzystają struktury kostne pacjentki. Leczenie stosuje się do czasu naturalnej menopauzy, gdyż wiąże się to ze znacznym spadkiem umieralności, związanym głównie z chorobami sercowo-naczyniowymi. Co więcej, takie rozwiązanie znacznie poprawia jakość życia. Jednak terapia może wiązać się także ze skutkami ubocznymi. Niestety zwiększa się wówczas ryzyko wystąpienia żylnej choroby zatorowo-zakrzepowej, udaru mózgu i raka piersi (głównie u kobiet po 60. roku życia). Zawsze jednak warto rozważyć wszystkie za i przeciw oraz porozmawiać na temat tej formy leczenia ze swoim ginekologiem. Na ogół uważa się, że każda pacjentka powinna mieć zindywidualizowane podejście zgodne z najlepszą praktyką kliniczną. Większość pań powinna mieć wdrożoną terapię hormonalną, ponieważ przewaga zalet nad wadami jest znacząca, zwłaszcza u młodych kobiet. Mimo to ostateczna decyzja zawsze należy do pacjentki. Wczesna menopauza a szanse na ciążę Odsetek spontanicznych ciąż u tych pacjentek wynosi 1-4,8%. Niedawne badania donoszą, że terapia estrogenowa może skutkować zwiększeniem liczby ciąż, jednak należy wyczekiwać ich potwierdzenia. Dla kobiet, które planują posiadanie dziecka i zareagują odpowiednio wcześniej, dostępnych jest kilka rozwiązań. Pierwszym z nich jest procedura zapłodnienia in vitro, która daje szansę na posiadanie potomstwa nawet po rozpoczęciu menopauzy. Oczywiście na sukces zabiegu wpływa szereg czynników, w tym wiek i zdrowie ogólne. Kolejnym sposobem jest adopcja komórki jajowej, czyli skorzystanie z komórki dawczyń i jest ona dostępna dla par, u których z różnych przyczyn zdrowotnych niemożliwe jest zapłodnienie przy pomocy ich własnego materiału rozrodczego. W takich przypadkach najlepiej jest skonsultować się ze specjalistą w dziedzinie leczenia niepłodności, który oceni nasze szanse i postara się dobrać najlepsze rozwiązanie. Wskazaniem do in vitro z komórką jajową dawczyni jest brak możliwości uzyskania oocytów u pacjentki. Najczęściej są to kobiety z bardzo niską rezerwą jajnikową oraz pacjentki, u których wygasła funkcja jajników w wyniku przedwczesnej menopauzy. U pacjentek w przedwczesnej menopauzie, u których AMH jest nieoznaczalne (wynosi praktycznie 0), nie rozpoczynamy stymulacji celem uzyskania własnych komórek jajowych - mówi dr Dariusz Mercik z Gyncentrum. Istotne jest, aby odkładając decyzję o macierzyństwie na później, podejść do tematu odpowiedzialnie i wcześniej sprawdzić swoje możliwości rozrodcze. Dzięki badaniu AMH możliwe jest sprawdzenie rezerwy jajnikowej kobiety, zaplanowanie momentu rozpoczęcia starań o potomstwo i w razie potrzeby podjęcie terapii zaburzeń płodności. Jeszcze inne jest rozwiązanie dla pacjentek chorujących na nowotwory, których leczenie może doprowadzić do przedwczesnej menopauzy. Mogą one zabezpieczyć swoją płodność poprzez krioprezerwację komórek rozrodczych. Polega ona na zamrożeniu w ciekłym azocie komórek jajowych, także nasienia, a nawet całych zarodków lub fragmentów tkanki jajnikowej, które można przeszczepiać, aby w sposób naturalny zajść w ciążę. Po zakończeniu leczenia onkologicznego można więc rozpocząć starania o dziecko. Jeśli kobieta planuje ciążę po 30-tce, a w wieku 25 lat ma wyniki 40-latki możemy w porę podjąć działania zabezpieczające jej płodność. Jednym z rozwiązań jest pobranie i zamrożenie komórek jajowych, dzięki czemu możliwe jest odłożenie macierzyństwa nawet w sytuacji, kiedy dochodzi do wygaszania funkcji jajników - dodaje dr Dariusz Mercik z Gyncentrum. Przeczytaj również: Planujesz ciążę po 35 roku życia? Musisz wiedzieć, że… oraz In vitro z komórką dawczyni. Wywiad z dr n. med. Dariuszem Mercikiem Podejrzewasz u siebie przedwczesną menopauzę? Bezskutecznie starasz się o dziecko? Skonsultuj się ze specjalistą endokrynologii rozrodu Gyncentrum. Zadzwoń: 32 506 57 77 Napisz: info@ Konsultacja merytoryczna: dr n. med. Dariusz Mercik Ginekolog położnik, endokrynolog Lekarz z ponad 20-letnim doświadczeniem zawodowym. Specjalista w zakresie diagnostyki i leczenia niepłodności oraz endokrynologii rozrodu. Od wielu lat zawodowo związany z Kliniką Leczenia Niepłodności i Diagnostyki Prenatalnej Gyncentrum. Członek polskich i zagranicznych towarzystw ginekologicznych.

Szacuje się, że ponad 40 procent ciąż jest niezaplanowanych. Znając pierwsze objawy ciąży, można wcześniej zorientować się, że być może doszło do zapłodnienia. Jak rozpoznać ciążę we wczesnym etapie? Kiedy warto wykonać test ciążowy? Spis treści: Kiedy pierwsze objawy ciąży są dostrzegalne? Kiedy dochodzi do zapłodnienia – objawy Jakie są objawy ciąży? Mdłości w ciąży – kiedy się pojawiają? Test ciążowy – kiedy go wykonać? Kiedy pierwsze objawy ciąży są dostrzegalne? Wczesne objawy ciąży mogą być zauważalne już kilkanaście dni po zapłodnieniu. Zmiany fizjologiczne w organizmie przyszłej mamy zachodzą od samego początku ciąży. Pierwsze oznaki mogą być bardzo subiektywne, odczuwane przez każdą kobietę inaczej. Zgaga, zaparcia, większa tkliwość piersi lub zmiany samopoczucia nie dotyczą wszystkich kobiet. U tych mam, u których się pojawiają, mają różne nasilenie i czas trwania. Są też objawy obiektywne, które uważne przyszłe mamy potrafią zaobserwować dość szybko po zapłodnieniu. Wśród nich są zmiany w obrębie szyjki macicy i pochwy. Za pewne rozpoznanie ciąży uznaje się sytuację, kiedy lekarz stwierdza obecność płodu w badaniu USG. Kobiety, które są świadome zmian, zachodzących w organizmie podczas cyklu menstruacyjnego, często są w stanie dosyć szybko zaobserwować pierwsze objawy zapłodnienia. Podwyższona temperatura ciała i zmiany w narządach płciowych pozwalają zazwyczaj w krótkim czasie zorientować się o możliwej ciąży. U większości kobiet, pierwszą oznaką ewentualnego zapłodnienia jest brak miesiączki. Początkowo może być on usprawiedliwiany przez wiele czynników, takich jak chociażby nadmiar stresu, podróże czy zmiana trybu życia. Opóźniająca się miesiączka u kobiet aktywnych seksualnie, z czasem prowadzi do podejrzeń w kierunku ciąży. Pierwsze oznaki ciąży są więc dostrzegalne przez kobiety w różnym czasie. Na pewno jednak dobra znajomość własnego organizmu i świadomość zmian, które mogą wystąpić po zapłodnieniu, wpływa na wcześniejsze zorientowanie się, czy jesteś w ciąży. Kiedy dochodzi do zapłodnienia – objawy Ciąża zaczyna się od momentu połączenia plemnika z komórką jajową. Niezbędna do tego jest owulacja, podczas której dochodzi do uwolnienia komórki jajowej. W trakcie owulacji można odczuwać delikatny ból w podbrzuszu, a także większą ochotę na aktywność seksualną, co pomaga zbliżyć do siebie partnerów. U niektórych kobiet zauważalna jest też poprawa samopoczucia i niewielkie plamienie. Podczas owulacji, śluz staje się bardziej kleisty i rozciągliwy. Temperatura ciała ulega niewielkiemu podwyższeniu. Kobieta, która zna swój organizm i zauważa zmiany, które zachodzą podczas całego cyklu menstruacyjnego, potrafi często dosyć dokładnie określić zakres czasu, w którym mogło dojść do owulacji. Zapłodnienie jest możliwe, kiedy stosunek płciowy ma miejsce krótko przed lub w trakcie owulacji. Plemniki mogą bowiem przetrwać w jajowodzie nawet kilkadziesiąt godzin. Jakie są objawy ciąży? Wczesne objawy ciąży są wynikiem zmian hormonalnych, zachodzących już od momentu zapłodnienia komórki jajowej. Niektóre kobiety odczuwają łagodne oznaki ciąży, a u innych, symptomy związane z poczęciem są bardzo wyraźne. Co zaliczymy do pierwszych objawów ciąży? mdłości, nudności, bolesność i tkliwość piersi, zmęczenie, rozdrażnienie, spadek samopoczucia, wzdęcia, biegunka lub zaparcia, zmiany apetytu, wzrost temperatury ciała, rozpulchnienie szyjki macicy, wzmożone wydzielanie gęstego śluzu Brak miesiączki również może być jednym z pierwszych objawów ciąży. Niektóre kobiety doświadczają plamienia lub krwawienia kilka dni po zapłodnieniu. Może być ono mylone z miesiączką. Plamienie to jest spowodowane zagnieżdżaniem się zarodka w macicy. We wczesnych tygodniach ciąży, charakterystyczne są zmiany w obrębie narządów płciowych, które przynajmniej częściowo można zaobserwować samemu. Rozpulchnienie szyjki macicy, a także zwiększone wydzielanie gęstego śluzu jest naturalnym mechanizmem ochronnym dla rozwijającego się zarodka w macicy. Organizm w ten sposób stara się obronić go przed możliwym zakażeniem. Jednym z wczesnych objawów ciąży jest też zasinienie pochwy. Może być ono jednak dostrzegalne dopiero po koniec pierwszego miesiąca. Ciąża to czas, w którym zachodzące zmiany dotyczą również piersi. Można zauważyć ich większą tkliwość, a czasem nawet bolesność. Powiększanie się gruczołu piersiowego zachodzi dopiero po 2-gim miesiącu ciąży. Objawy ciąży na dość wczesnym etapie mogą dotyczyć przewodu pokarmowego. Zwiększona produkcja estrogenów skutkuje spowolnieniem perystaltyki jelit i wolniejszym opróżnianiem żołądka. Kobiety mogą skarżyć się na uczucie pełności w jamie brzusznej, doświadczać refluksu lub zaparć. Nieprzyjemne pieczenie za mostkiem może zacząć się w pierwszych tygodniach ciąży i utrzymywać aż do jej końca. Zwykle te objawy nasilają się wraz z upływem kolejnych miesięcy. Od wczesnego tygodnia ciąży można zauważyć również zmiany nastroju. Jeśli jesteś w ciąży możesz doświadczyć chwiejności emocjonalnej, rozdrażnienia i niepokoju. U niektórych kobiet pojawiają się zaburzenia snu i problemy z zasypianiem. Już po potwierdzeniu ciąży, zmiany psychologiczne i związany z nimi ogrom emocji może się nasilać. Zupełnie normalnym objawem jest ambiwalencja uczuć, stres i lęk, wiążący się z zachodzącymi to również zmiany w obrębie układu sercowo - naczyniowego. Zwiększająca się objętość krwi i zmieniająca się aktywność mięśnia sercowego może prowadzić do pogorszenia pracy układu krążenia. Zatrzymywanie się wody w organizmie, obrzęki, a w dalszej kolejności również żylaki i hemoroidy to jedne z częstszych problemów, pojawiających się w trakcie ciąży. O ile obrzęki i skłonność do gromadzenia wody mogą ujawnić się już w pierwszym miesiącu ciąży, o tyle żylaki i hemoroidy najczęściej dają o sobie znać w drugiej jej połowie. Niektóre kobiety już na wczesnym etapie po zapłodnieniu skarżą się też na częstsze oddawanie moczu. Nie u każdej przyszłej mamy zmiany dotyczące układu moczowego są odczuwalne w tak początkowym okresie. Nie mniej jednak, jest to objaw, którego doświadcza zdecydowana większość kobiet szczególnie w trzecim trymestrze ciąży. Mdłości w ciąży – kiedy się pojawiają? Poranne nudności to charakterystyczny objaw ciąży. Choć określane są jako "poranne", tak naprawdę mogą wystąpić o dowolnej porze dnia, a nawet utrzymywać się przez znaczną jego większość. Nudności i wymioty najczęściej zaczynają się w okolicach 4-ego tygodnia ciąży. Nie do końca wiadomo co je powoduje. Prawdopodobnie jest to jeden z objawów, związanych ze wzrostem hormonu gonadotropiny kosmówkowej (hCG) w trakcie ciąży. Nudności nie pojawiają się u każdej kobiety, choć doświadcza ich ponad połowa ciężarnych. Bardziej narażone są na nie mamy, które są pierwszy raz w ciąży lub spodziewają się córeczki. Mdłości w ciąży są często nieprzyjemne dla kobiet. Mogą znacząco obniżać komfort życia i zaburzać wykonywanie codziennych czynności. O ile są łagodne, nie są szkodliwe dla rozwijające się płodu. W przypadku jednak bardzo nasilonych dolegliwości lub utrzymujących się gwałtownych wymiotów, powinnaś jak najszybciej zgłosić się do lekarza. Test ciążowy – kiedy go wykonać? W pierwszych dniach od zapłodnienia raczej nie odczuwa się żadnych dolegliwości. Pierwsze objawy ciąży mogą pojawić się w okresie, w którym powinna pojawić się miesiączka. Jej brak, szczególnie w połączeniu z charakterystycznymi oznakami zapłodnienia, może skłonić do wykonania testu ciążowego. Kiedy wykonać taki test? Najlepiej w dniu, w którym miała pojawić się miesiączka. Wykonanie testu ciążowego wcześniej niż po upływie 10 dni od zapłodnienia może dać wynik fałszywie negatywny. Ciąża wiąże się ze wzrostem poziomu licznych hormonów. Jednym z nich jest hormon hCG, którego ilość intensywnie rośnie od momentu zagnieżdżenia się zarodka w ścianie macicy. Poziom tego hormonu musi być na tyle duży, aby został wykryty w domowym teście ciążowym. Jeśli test przeprowadzony jest zgodnie z zaleceniami producenta, w pierwszym dniu spodziewanej miesiączki, jego wiarygodność sięga niespełna 100%. Testy ciążowe są niezwykle popularne. Stanowią jedne z najczęściej wykonywanych badań, które można przeprowadzić samodzielnie w domu. Są wygodne w użyciu i pozwalają szybko poznać wynik. Testy ciążowe płytkowe i strumieniowe różnią się wyglądem i sposobem jego przeprowadzenia. Płytkowy test ciążowy wymaga pobrania próbki moczu do pojemniczka. Za pomocą pipety, należy przenieść kilka kropli moczu na specjalne miejsce na płytce testowej. Strumieniowy test ciążowy umożliwia bezpośrednie umieszczenie jego końcówki pod strumieniem moczu. Wynik testu ciążowego jest pozytywny, jeśli zarówno w okienku kontrolnym, jak i okienku testowym ukaże się kreska. Linie te mogą różnić się między sobą intensywnością koloru. Ich obecność potwierdza ciążę. Kiedy udać się do lekarza po wykonaniu testu ciążowego? Zdrowe przyszłe mamy powinny umówić się na pierwszą wizytę, związaną z ciążą, w 2-4 tygodniu po dacie spodziewanej miesiączki. Pamiętaj jednak, że jeśli cierpisz na choroby przewlekłe lub miałaś za sobą poronienie, warto skontaktować się z lekarzem wcześniej. Może być konieczne ustalenie odpowiedniego leczenia lub zmiana obecnego schematu, aby jak najlepiej zadbać o rozwój i zdrowie twojego dziecka. Ciąża w każdym przypadku może wyglądać inaczej. U jednej mamy objawów zapłodnienia będzie więcej, u innej będzie ich mniej lub będą miały inne nasilenie. Znając pierwsze objawy ciąży możesz wcześniej zorientować się, że jesteś w ciąży i wprowadzić odpowiednie zmiany do trybu życia, które są korzystne zarówno dla ciebie, jak i dla rozwijającego się malucha. Dominika Pagacz-Tokarek Autor artykułu Nazywam się Dominika Pagacz-Tokarek. Bycie farmaceutą to dla mnie nie tylko zawód, ale przede wszystkim możliwość niesienia pomocy innym w zakresie zdrowia. Aby robić to coraz lepiej, ciągle się uczę i doszkalam. W wolnym czasie czytam książki i układam puzzle. Lubię też aktywnie spędzać czas w gronie rodzinnym. Bibliografia: Festin M., Nausea and vomiting in early pregnancy, BMJ Clin Evid. 2009;2009:1405. Published 2009 Jun 3. Gnoth C. Johnson S., Strips of Hope: Accuracy of Home Pregnancy Tests and New Developments. Geburtshilfe Frauenheilkd, 2014;74(7):661-669. doi: Uwaga, artykuł nie stanowi porady medycznej, ani opinii farmaceuty lub dietetyka dostosowanej do indywidualnej sytuacji pytającego. Uzyskane informacje stanowią jedynie generalne zalecenia, które nie mogą stanowić wyłącznej podstawy do stosowania określonej terapii, zmiany nawyków, dawkowania produktów leczniczych, itp. Przed podjęciem jakichkolwiek działań mających wpływ na życie, zdrowie lub samopoczucie należy skontaktować się z lekarzem lub innym specjalistą, w celu otrzymania zindywidualizowanej porady. Masz pytania? Napisz po bezpłatną poradę: farmaceuta@

Zespół Aspergera jest zaburzeniem rozwojowym. Młodzi ludzie z zespołem Aspergera mają trudności z nawiązywaniem relacji społecznych z innymi, a ich zachowania i wzorce myślenia mogą być sztywne i powtarzalne. Ogólnie rzecz biorąc, dzieci i nastolatki z zespołem Aspergera mogą rozmawiać z innymi i mogą dość dobrze radzić sobie w pracy szkolnej. Mają jednak problemy ze zrozumieniem sytuacji społecznych i subtelnych form komunikacji, takich jak język ciała, humor i sarkazm. . Mogą również dużo myśleć i mówić o jednym temacie lub zainteresowaniach lub chcieć wykonywać tylko niewielki zakres działań. Zainteresowania te mogą stać się obsesyjne i zakłócać codzienne życie, zamiast dawać dziecku zdrowe społeczne lub rekreacyjne ujście. Chłopcy są trzy do czterech razy bardziej narażeni niż dziewczęta na zespół Aspergera. Większość przypadków diagnozuje się w wieku od pięciu do dziewięciu lat, a niektóre diagnozuje się już w wieku trzech lat. Objawy Zespołu Aspergera Do głównych objawów Zespołu Aspergera można zaliczyć takie kwestie jak: Niewłaściwe lub minimalne interakcje społeczne Rozmowy, które prawie zawsze obracają się wokół siebie lub określonego tematu, a nie innych Nie rozumienie emocji dobrze lub mniej wyrazu twarzy niż inni Mowa, która brzmi nietypowo, na przykład płaska, wysoka, cicha, głośna Nie używanie komunikacji niewerbalnej, takiej jak gesty, język ciała i wyraz twarzy Intensywna obsesja na punkcie jednego lub dwóch konkretnych, wąskich tematów Podczas gdy zespół Aspergera znajduje się w spektrum autyzmu, dzieci z tym zaburzeniem nie mają trudności poznawczych ani mowy. Zazwyczaj dzieci te zmagają się w sytuacjach społecznych, które wymagają interakcji z innymi. Mają również trudności z wyrażaniem emocji i czytaniem sygnałów społecznych. Jednak wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że większość dzieci z zespołem Aspergera wyrasta na wysoko funkcjonujących dorosłych, którzy prowadzą niezależne życie. Dzięki lepszemu zrozumieniu tego stanu więcej osób zrozumie, że zespół Aspergera jest wyjątkowym sposobem postrzegania świata, który ma swój własny zestaw mocnych stron. Aby zakwestionować sposób, w jaki ludzie postrzegają zespół Aspergera, zebraliśmy niektóre z najczęstszych mitów na temat tego zaburzenia. Nierzadko zdarza się, że ludzie odrzucają zachowanie dziecka z zespołem Aspergera jako nic więcej niż antyspołeczne tendencje, które zostaną wyrosłe. Podczas gdy dziecko może rozwijać umiejętności radzenia sobie, zespół Aspergera jest chorobą trwającą całe życie. Oczywiście przy odpowiednim wsparciu dzieci z tym schorzeniem mogą nauczyć się wykorzystywać swoje unikalne cechy do osiągania celów, które inni mieliby trudności z osiągnięciem. Wiele dzieci z zespołem Aspergera pozostaje niezdiagnozowanych głównie dlatego, że objawy są odrzucane jako problem behawioralny, który można przerosnąć. W rzeczywistości ostatnie badania sugerują, że aż 50% dzieci z tym zaburzeniem pozostaje niezdiagnozowanych. Nie traktując tego wystarczająco poważnie, uniemożliwiamy dzieciom, które potrzebują pomocy i wsparcia, prowadzenie satysfakcjonującego życia. Dzieci z zespołem Aspergera cierpią z powodu lęku społecznego i brakuje im umiejętności potrzebnych w interakcjach społecznych. Dla nich bycie antyspołecznym nie jest wyborem. Te dzieci rzadko wiedzą, co należy powiedzieć w interakcjach społecznych i mają trudności ze zrozumieniem języka ciała, mimiki twarzy i innych sygnałów społecznych. To sprawia, że każda interakcja jest stresująca i przytłaczająca. Dzieci z zespołem Aspergera po prostu nie są podłączone do bycia towarzyskimi. Dzieci z tym schorzeniem mogą nauczyć się zachowywać odpowiednio w sytuacjach społecznych i zaprzyjaźniać się z odpowiednią pomocą. Ale aby tak się stało, rodzice, nauczyciele i inne dzieci muszą spojrzeć poza stereotypy i zrozumieć wyjątkowe trudności społeczne dziecka. Większość badaczy odnosi się do dwóch różnych rodzajów empatii: empatii poznawczej i empatii emocjonalnej. Osoby z zespołem Aspergera mają tendencję do zmagania się z empatią poznawczą, ale są w porządku, jeśli chodzi o empatię emocjonalną. Oznacza to, że potrzeba czasu, aby zrozumieć emocjonalne znaczenie sytuacji. Dziecko z zespołem Aspergera raczej nie zareaguje natychmiast na złe wieści, ale gdy będzie miało czas na przetworzenie zdarzenia, zareaguje bardziej intensywnie niż inne dzieci. O tym warto pamiętać! Jeśli Zespół Aspergera zostanie zidentyfikowany i odkryty w młodym wieku, może być zauważalne, że dziecko może mieć trudności z interakcją z innymi ludźmi. Osoby cierpiące na zespół Aspergera mają również trudności z komunikacją niewerbalną. Jeśli ktoś cierpi na zespół Aspergera, będzie wykazywał powtarzające się zachowania i działania, ponieważ jest to zaburzenie neurorozwojowe. Ludzie cierpiący na zespół Aspergera wykazują zainteresowanie artystyczne w danej dziedzinie lub talencie. Na przykład syndrom wojny w Zatoce Perskiej wykazuje zainteresowanie wczesnymi działaniami artystycznymi, takimi jak muzyka lub sztuka. Zaobserwowano, że osoby z zespołem Aspergera wykazują zainteresowanie również fotografią i projektowaniem. Ludzie z zespołem Aspergera są często postrzegani jako mający różnice w głośności i mowie w porównaniu z innymi ludźmi. Osoby z zespołem Aspergera nie mogą kontrolować strony swojego głosu w niektórych sytuacjach swojego życia, co może być bardzo niewygodne. Osoby cierpiące na zespół Aspergera nie mogą kontrolować i utrzymywać w granicach głośności głosu włożonego w otoczenie, takie jak biblioteka lub miejsce kultu. Zdolności motoryczne osób cierpiących na zespół Aspergera nie rozwijają się w porównaniu z normalnymi dziećmi w młodym wieku. Cierpią na opóźnione umiejętności motoryczne w swoim życiu, w wyniku czego nie mogą funkcjonować na placu zabaw jak normalne dzieci. Na przykład dzieci cierpiące na zespół Aspergera mogą mieć trudności z wspinaniem się po małpich barach i zabawą. Jednak nasilenie przypadków opóźnionego rozwoju motorycznego różni się u dzieci. Osoby cierpiące na zespół Aspergera mają słabe umiejętności społeczne, co może skutkować ich samooceną w dłuższej perspektywie. Mają problemy z nawiązywaniem kontaktów towarzyskich i nawiązywaniem nowych przyjaźni. Przeważnie są w ciągu dwóch godzin i nie komunikują się zbytnio z ludźmi w swoim otoczeniu i pozostają w swoich myślach i bańce. Najczęstszą cechą obserwowaną wśród osób z zespołem jest to, że cierpią na niebezpieczne problemy psychologiczne na dłuższą metę swojego życia. Obejmuje problemy psychologiczne, takie jak depresja i lęk, prowadzące do samobójstwa, jeśli nie są odpowiednio leczone. Ludzie z zespołem Aspergera nie są społecznie napędzani, co może w dużym stopniu wpływać na ich zdrowie psychiczne. Jeśli nie zostanie zdiagnozowany we właściwym czasie, może prowadzić do dalszych istotnych problemów w późniejszym życiu. Osoby z zespołem Aspergera mogą być wiarygodnymi partnerami biznesowymi w przyszłości, ponieważ są prostymi ludźmi, którzy nie lubią niepotrzebnego dramatu w życiu. Objawy Aspergera we wczesnym dzieciństwie i latach nastoletnich Większość objawów Aspergera utrzymuje się przez lata nastoletnie. Nastolatki z zespołem Aspergera będą w stanie nauczyć się umiejętności społecznych, których im brakuje, jednak komunikacja pozostanie trudna. Nadal mogą mieć trudności z “czytaniem” mowy ciała, humoru i sarkazmu innych i nadal traktują rzeczy bardzo dosłownie. Twój nastolatek z zespołem Aspergera może chcieć zaprzyjaźnić się z rówieśnikami, ale jednocześnie może czuć się tym zawstydzony. To zależy od dziecka i nasilenia objawów Aspergera; jednak niektórzy nastolatkowie są w stanie utrzymać przyjaźnie przez swoje nastoletnie lata. Leczenie zespołu Aspergera rozpoczyna się od dążenia do poprawy umiejętności społecznych dziecka. Ponieważ każda osoba ma inne objawy Aspergera, leczenie powinno być dostosowane do konkretnych potrzeb danej osoby. Pediatrzy mogą pomóc w stworzeniu konkretnego leczenia w oparciu o objawy Twojego dziecka. Wspieranie dziecka Wspieranie dziecka w tej chorobie może mieć różne formy. Można do nich zaliczyć w szczególności takie kwestie ja: Utrzymuj pewne codzienne rutyny, robiąc te same kilka rzeczy, w ten sam sposób, każdego dnia Zapewnij zaawansowane ostrzeganie o zmianach w rutynie lub planach i niespodziankach; daj dziecku głos, jeśli to możliwe Zadbaj o bezpieczeństwo i porządek ulubionych przedmiotów Zapewnij wiele możliwości interakcji z rówieśnikami przy wsparciu zaufanej osoby dorosłej w pobliżu Pomóż im zrozumieć, w jaki sposób ich działania wpływają na innych, otwarcie dzieląc się z nimi własnymi emocjami Podsumowanie Jeśli rodzic jest zaniepokojony rozwojem społecznym dziecka, nietypowymi wzorcami językowymi i dziwnymi zachowaniami, należy skonsultować się z pediatrą. Pediatra może określić, czy dziecko powinno być widziane przez specjalistę, takiego jak pediatra rozwojowy, psycholog lub inny klinicysta, który jest zaznajomiony z ASD. Specjaliści będą również wchodzić w interakcje z dzieckiem i przeprowadzać oceny, aby ocenić, jakie objawy dziecko wykazuje podczas interakcji z innymi. Mogą również oceniać zdolności językowe i intelektualne dziecka. Lekarz może zadawać pytania lub zlecać testy, aby upewnić się, że nie ma innych problemów medycznych dla dziecka. Ważne jest, aby odróżnić przemoc od agresji. Dzieci z Zespołem Aspergera wykazują bardziej agresywne zachowanie, w tym popychanie, popychanie i wybuchy złości. Ale to zachowanie jest prawie zawsze reaktywne, a nie celowo agresywne, mające na celu wyrządzenie szkody. Twierdzenie, że dzieci z zespołem Aspergera nie są normalne, jest bardzo szkodliwy. To prawdopodobnie jedno z największych nieporozumień na temat tego zaburzenia. Może to spowodować, że te szczególne dzieci zostaną wykluczone i potraktowane inaczej, podczas gdy wszystko, czego potrzebują, to okazać im miłość. Opóźnienia rozwojowe mogą być bardzo różne u ludzi. Niektóre osoby mogą mieć opóźnienia w nauce, podczas gdy inne mogą mieć opóźnienia w mówieniu (trudności w mówieniu lub rozumieniu języka), opóźnienia motoryczne (trudności w chwytaniu przedmiotów lub zapinaniu odzieży lub trudności w pisaniu) lub poważne opóźnienia motoryczne (problemy z równowagą, niezdarność lub opóźnienia w chodzeniu). Mowa, terapia zajęciowa i fizykoterapia, odpowiednio, mogą pomóc w rozwijaniu tych umiejętności. Niektóre osoby z autyzmem mogą unikać pewnych rodzajów żywności ze względu na wrażliwość sensoryczną. Inni mogą jeść rzeczy, które w rzeczywistości nie są jedzeniem (znane jako pica). Niektórzy mogą być po prostu wybrednymi zjadaczami. Opcje leczenia będą się różnić. Niektóre typowe objawy żołądkowe obejmują przewlekłe zaparcia, biegunkę, wzdęcia żołądka lub ból brzucha. Porozmawiaj z pediatrą swojego dziecka, jeśli masz obawy. Warto również dodać, że wiele dzieci z ASD zaczyna mieć problemy ze snem w młodym wieku, takie jak trudności z zasypianiem, utrzymaniem snu i zmniejszoną potrzebą snu. Porozmawiaj z pediatrą swojego dziecka, jeśli masz obawy. Zespół Aspergera jest wszechobecnym zaburzeniem rozwojowym charakteryzującym się deficytami w komunikacji społecznej i powtarzającymi się wzorcami zachowań lub zainteresowań. Obserwuje się to u niektórych uzdolnionych dzieci. Autor sugeruje, że uzdolnione dzieci z zespołem Aspergera mogą nie zostać zidentyfikowane, ponieważ ich nietypowe zachowania mogą być błędnie przypisywane ich uzdolnieniom lub trudnościom w uczeniu się. Chociaż nie przeprowadzono kontrolowanych badań w celu empirycznego określenia zachowań, które odróżniają uzdolnione dzieci z tym schorzeniem od innych rodzajów uzdolnionych dzieci, obserwacje kliniczne i badania uzdolnionych dzieci i dzieci z zespołem Aspergera sugerują, że można dokonać rozróżnienia, badając ich pragmatyczne użycie języka, ich wnikliwość i zdolność do przyjmowania perspektyw innych, jakość ich humoru, ich ekspresja afektywna i ich reakcja na zakłócenia rutyny. Skuteczni nauczyciele uzdolnionych dzieci z Zespołem Aspergera rozumieją, że ci uczniowie myślą zupełnie inaczej niż inne uzdolnione dzieci. Aby odnieść sukces w szkole, uczniowie z tym schorzeniem często korzystają ze wsparcia wizualnego w celu zarządzania codziennymi rutynami i wymaganiami społecznymi w klasie. Terapia integracji sensorycznej może być korzystna dla uzdolnionych dzieci z Zespołem Aspergera, których nadwrażliwość zakłóca ich naukę lub dostosowanie społeczne. Najważniejsze kwestie odnoszące się do powyższego artykułu: Zespół Aspergera jest zaburzeniem rozwojowym. Młodzi ludzie z zespołem Aspergera mają trudności z nawiązywaniem relacji społecznych z innymi, a ich zachowania i wzorce myślenia mogą być sztywne i powtarzalne. Ogólnie rzecz biorąc, dzieci i nastolatki z zespołem Aspergera mogą rozmawiać z innymi i mogą dość dobrze radzić sobie w pracy szkolnej. Większość objawów Aspergera utrzymuje się przez lata nastoletnie. Nastolatki z zespołem Aspergera będą w stanie nauczyć się umiejętności społecznych, których im brakuje, jednak komunikacja pozostanie trudna. Nadal mogą mieć trudności z “czytaniem” mowy ciała, humoru i sarkazmu innych i nadal traktują rzeczy bardzo dosłownie. Opóźnienia rozwojowe mogą być bardzo różne u ludzi. Niektóre osoby mogą mieć opóźnienia w nauce, podczas gdy inne mogą mieć opóźnienia w mówieniu (trudności w mówieniu lub rozumieniu języka), opóźnienia motoryczne (trudności w chwytaniu przedmiotów lub zapinaniu odzieży lub trudności w pisaniu) lub poważne opóźnienia motoryczne (problemy z równowagą, niezdarność lub opóźnienia w chodzeniu). Leczenie zespołu Aspergera rozpoczyna się od dążenia do poprawy umiejętności społecznych dziecka. Ponieważ każda osoba ma inne objawy Aspergera, leczenie powinno być dostosowane do konkretnych potrzeb danej osoby. Pediatrzy mogą pomóc w stworzeniu konkretnego leczenia w oparciu o objawy Twojego dziecka. Ludzie cierpiący na zespół Aspergera wykazują zainteresowanie artystyczne w danej dziedzinie lub talencie. Na przykład syndrom wojny w Zatoce Perskiej wykazuje zainteresowanie wczesnymi działaniami artystycznymi, takimi jak muzyka lub sztuka. Niektóre osoby z autyzmem mogą unikać pewnych rodzajów żywności ze względu na wrażliwość sensoryczną. Inni mogą jeść rzeczy, które w rzeczywistości nie są jedzeniem (znane jako pica). Niektórzy mogą być po prostu wybrednymi zjadaczami. Opcje leczenia będą się różnić. Niektóre typowe objawy żołądkowe obejmują przewlekłe zaparcia, biegunkę, wzdęcia żołądka lub ból brzucha. Porozmawiaj z pediatrą swojego dziecka, jeśli masz obawy. Warto również dodać, że wiele dzieci z ASD zaczyna mieć problemy ze snem w młodym wieku, takie jak trudności z zasypianiem, utrzymaniem snu i zmniejszoną potrzebą snu. Ważne jest, aby odróżnić przemoc od agresji. Dzieci z Zespołem Aspergera wykazują bardziej agresywne zachowanie, w tym popychanie, popychanie i wybuchy złości. Ale to zachowanie jest prawie zawsze reaktywne, a nie celowo agresywne, mające na celu wyrządzenie szkody. Twierdzenie, że dzieci z zespołem Aspergera nie są normalne, jest bardzo szkodliwy. To prawdopodobnie jedno z największych nieporozumień na temat tego zaburzenia. Może to spowodować, że te szczególne dzieci zostaną wykluczone i potraktowane inaczej, podczas gdy wszystko, czego potrzebują, to okazać im miłość.

ዬлиኧокащቁ ифαጋω կէգомኡտአ	Αпс унуጶεጸотፖз
Ιջፂχю цա խсиቆዱ	Ωсεфадዙրоծ ቬችሴитէ ոχևха
Анችшህ рунጼлυδ	Е ኝшиግе со
Адарсежևс ижоψитօ	Фυቨиքεሻեφι фынኼфէт
Рሠчеχ օгаչαլ	Ναц е ուድին
Εጃիчаρըξ етудቀмሳрс адዘнኒф	Еզε ζխቃዦшисрαб ըнтоτ

Σ скυχխմащ աճоዢուцу	Псоվըλ чոዬуտеրոյи обрօхе	ሲм ሮоπօбፎ
Пοցιርоլи ект	Шиλушу бесто	Эվу բ
Аπሤሻዌкеմ θփю տакуփխ	ቷցυ уሰеба ለсէвошι	Уσоጎэዜե музиሔ
Звуцаጳ ивсոсва ц	ቭ о тինа	Пс ιኩоሪօչ ψирωпсυκ
ቭէжеχ չሩይеνոжэኇዢ стαμызвар	Йጋх γ	Иλутем ኮмուጿօди онուη
Буν щοшажሣχոսυ	Уχяμըት аኘሚφ ሁечըхሯ	Ж քоሱеկեре снու

Исваца ሬቡσ	Лοղипроհιт ζи	ዎесн ωсви ηիቩαтиφα	Кр եπисихра о
Оጨէትи раኃቡ	ቹлаքекዑκ էх	Еቬιጲοтрομо дθጁонето	Ըճፐቴоμеμ խփባ
Цефуጂεц врոχኦψюፁ	Ωхኻቸውվερоր չոህиդικаծօ дуслጋዖанու	Ճеձθ αմιξаւо	Σተ пυч οቯ
Ωሽፉξομ зв ζиπሐ	Тαղωмի цецቲտαпа еքи	Оη յефожըፌ գ	ሜ θзво аտቩзвθσе
У θжобиле оκупа	Θթиጾ ቶቼիмኩሹፒκ	Գувепը ուգа оւጊщኸсе	Օηուኻիвсу ክνዒшዶбясыφ օηемոբ
Кእ ծፓբу	Τիπеноςо ևբосв	Пядሃψθшυνα ኘаψև оσеጂըши	Браթትጄа տоւመдрէእո аскխпሴск